PINK FLOYD PROJECT: Pink Floyd Project @ The Tall Ships Races (door Theo)
Sail on
Sail on, across the sea
Ride the waves, feel the breeze
Sail on
There's no other way I'd rather be
....... zong Richard Wright in het nummer Holiday in 1978.
The Tall Ships Races 2014 in Harlingen had op vrijdag 4 juli ook een Pink Floyd tintje.
Sail on, across the sea
Ride the waves, feel the breeze
Sail on
There's no other way I'd rather be
....... zong Richard Wright in het nummer Holiday in 1978.
The Tall Ships Races 2014 in Harlingen had op vrijdag 4 juli ook een Pink Floyd tintje.
Pink Floyd Project zou namelijk de dag afsluiten met een 2 uur durende show. Net terug van vakantie, toog ik dus weer richting het Noorden. Om half vier kwam ik in Heerenveen aan, waar Hansz mij al op het station stond op te wachten. Na een lekker bakkie koffie, vertrokken wij richting Harlingen. Het weer was geweldig, zonnetje, lekker warm dus de terrasjes zaten boordevol.
Eerst even de schepen in dit oer gezellige stadje bewonderen, want als je er eenmaal bent, moet je dit ook gezien hebben. Van solar schip (neem aan van de TU Delft) tot een 4 master uit Rusland. En daar in de verte zag je het enorme podium al, waar Pink Floyd Project zal gaan optreden. De eerste blik deed je denken aan de stage van David Gilmour in Gdansk.

Langzaam wordt het half tien en er vallen wat spatjes, maar dat mag de pret niet drukken. Ondertussen hebben zich enkele duizenden fans verzameld voor het podium en liggen de schepen afgemeerd aan weerszijde van het terrein, wat een schitterend decor is voor het optreden van de band.
De heartbeat die al een tijdje te horen was, als opwarming, verstomde en men hoorde door de boxen de woorden galmen:
" I bring a message from your master...Marcus Licinius Crassus...commander of ltaly. By command of His Most Merciful Excellency...your lives are to be spared. Slaves you were... and slaves you remain. But the terrible penalty of crucifixion...has been set aside...on the single condition that you identify the body...or the living person of the slave called Spartacus. - I'm Spartacus! - I'm Spartacus!... "
Op saxofoon werd Outside The Wall gespeeld waarna het geweld losbrak met In The Flesh compleet met vaandeldragers. Dat was een binnenkomer en het publiek liet dat merken ook. Another Brick In The Wall part 1 en The Happiest Days Of Our Lives volgden en dan mag Another Brick In The Wall part 2 ook niet ontbreken. Pink Floyd Project kennende wordt hierbij altijd dankbaar gebruik gemaakt van een groep kinderen uit naburige basisscholen, zo ook dit keer. Goed gecoached en vol enthousiasme vertolkten zij hun deel van deze song en kregen terecht een daverend applaus.

Mother vond ik eigenlijk één van de mindere nummers. Ik miste de emotie in de zang. Bij Coming Back To Life was de gitaar intro niet helemaal zoals ik van de gitarist gewend was, maar hij herpakte zich snel en het nummer werd op voortreffelijke wijze vervolgd.
Hierna was het de beurt aan nummers van de Dark Side Of The Moon. Geopend werd met Time met een schitterende gitaarsolo en zang. Daarna kwam één van de hoogtepunten van de avond met The Great Gig In The Sky waarbij alle drie de dames een deel voor hun rekening nam, en hoe! Open doekjes van het uitzinnige publiek bleven niet uit.
Money en Us and Them waren een hoogtepunt voor de saxofonist, die zich helemaal uitleefde. Misschien qua mimiek wat on-floydiaans, maar qua spel weergaloos.
Shine On You Crazy Diamond part 1-5 viel mij enigszins tegen qua beleving, maar ik denk dat het voor iedereen anders is. Dit is een moment opname en misschien heb ik het de laatste jaren wel té vaak gehoord en heb ik liever dat bands wat vaker part 6-9 (voor mij persoonlijk het mooiste deel van deze song) gaan spelen.
Het volgende hoogtepunt was de vertolking van One Of These Days. Vol power, prima bas spel en het angstaanjagende opblaas varken ontbrak ook niet. Wat ook een mooi "special effect" was (voor mijn gevoel), was dat je hierbij zelfs de geur van de dieselmotoren van de naast liggende schepen kon ruiken. We blijven even bij het grof geweld want hierna volgden Dogs Of War en Sorrow. En als je dan denkt dat het voorbij is, dan volgt als afsluiting nog Run Like Hell dat ze zeker weten op Terschelling hebben moeten horen en voelen.

Een minuten lang applaus en "we want more" galmde over de haven van Harlingen en de band kwam terug. Wish You Were Here werd opgedragen aan de mensen die we om ons heen missen en men had een tijdje terug de fans de mogelijk gegeven om een foto op te sturen van iemand die je mist. Deze personen werden tijdens het nummer op het grote ronde scherm vertoond, wat het nummer bij menigeen extra emoties losmaakte. Een mooie geste van de band om hier aandacht aan te besteden.
Met een knallende Comfortably Numb waarbij men bij de eindsolo nog één keer alles uit de kast haalde, sloot men dit speciale concert af. Nog even gezellig backstage napraten met de bandleden en daarna vertrokken we weer richting Heerenveen, alwaar ik de nacht door zou brengen.
Pink Floyd Project bedankt, ik heb wederom genoten en wát een decor. Nu treden jullie niet heel vaak op, maar elke keer als het zover is, is het groots opgezet. Chapeau! Tot een volgende keer ...........
Theo, Den Haag, 6 juli 2014
p.s. de schitterende foto serie, gemaakt door Hansz, staat reeds op onze facebook pagina.
Eerst even de schepen in dit oer gezellige stadje bewonderen, want als je er eenmaal bent, moet je dit ook gezien hebben. Van solar schip (neem aan van de TU Delft) tot een 4 master uit Rusland. En daar in de verte zag je het enorme podium al, waar Pink Floyd Project zal gaan optreden. De eerste blik deed je denken aan de stage van David Gilmour in Gdansk.

Langzaam wordt het half tien en er vallen wat spatjes, maar dat mag de pret niet drukken. Ondertussen hebben zich enkele duizenden fans verzameld voor het podium en liggen de schepen afgemeerd aan weerszijde van het terrein, wat een schitterend decor is voor het optreden van de band.
De heartbeat die al een tijdje te horen was, als opwarming, verstomde en men hoorde door de boxen de woorden galmen:
" I bring a message from your master...Marcus Licinius Crassus...commander of ltaly. By command of His Most Merciful Excellency...your lives are to be spared. Slaves you were... and slaves you remain. But the terrible penalty of crucifixion...has been set aside...on the single condition that you identify the body...or the living person of the slave called Spartacus. - I'm Spartacus! - I'm Spartacus!... "
Op saxofoon werd Outside The Wall gespeeld waarna het geweld losbrak met In The Flesh compleet met vaandeldragers. Dat was een binnenkomer en het publiek liet dat merken ook. Another Brick In The Wall part 1 en The Happiest Days Of Our Lives volgden en dan mag Another Brick In The Wall part 2 ook niet ontbreken. Pink Floyd Project kennende wordt hierbij altijd dankbaar gebruik gemaakt van een groep kinderen uit naburige basisscholen, zo ook dit keer. Goed gecoached en vol enthousiasme vertolkten zij hun deel van deze song en kregen terecht een daverend applaus.

Mother vond ik eigenlijk één van de mindere nummers. Ik miste de emotie in de zang. Bij Coming Back To Life was de gitaar intro niet helemaal zoals ik van de gitarist gewend was, maar hij herpakte zich snel en het nummer werd op voortreffelijke wijze vervolgd.
Hierna was het de beurt aan nummers van de Dark Side Of The Moon. Geopend werd met Time met een schitterende gitaarsolo en zang. Daarna kwam één van de hoogtepunten van de avond met The Great Gig In The Sky waarbij alle drie de dames een deel voor hun rekening nam, en hoe! Open doekjes van het uitzinnige publiek bleven niet uit.
Money en Us and Them waren een hoogtepunt voor de saxofonist, die zich helemaal uitleefde. Misschien qua mimiek wat on-floydiaans, maar qua spel weergaloos.
Shine On You Crazy Diamond part 1-5 viel mij enigszins tegen qua beleving, maar ik denk dat het voor iedereen anders is. Dit is een moment opname en misschien heb ik het de laatste jaren wel té vaak gehoord en heb ik liever dat bands wat vaker part 6-9 (voor mij persoonlijk het mooiste deel van deze song) gaan spelen.
Het volgende hoogtepunt was de vertolking van One Of These Days. Vol power, prima bas spel en het angstaanjagende opblaas varken ontbrak ook niet. Wat ook een mooi "special effect" was (voor mijn gevoel), was dat je hierbij zelfs de geur van de dieselmotoren van de naast liggende schepen kon ruiken. We blijven even bij het grof geweld want hierna volgden Dogs Of War en Sorrow. En als je dan denkt dat het voorbij is, dan volgt als afsluiting nog Run Like Hell dat ze zeker weten op Terschelling hebben moeten horen en voelen.

Een minuten lang applaus en "we want more" galmde over de haven van Harlingen en de band kwam terug. Wish You Were Here werd opgedragen aan de mensen die we om ons heen missen en men had een tijdje terug de fans de mogelijk gegeven om een foto op te sturen van iemand die je mist. Deze personen werden tijdens het nummer op het grote ronde scherm vertoond, wat het nummer bij menigeen extra emoties losmaakte. Een mooie geste van de band om hier aandacht aan te besteden.
Met een knallende Comfortably Numb waarbij men bij de eindsolo nog één keer alles uit de kast haalde, sloot men dit speciale concert af. Nog even gezellig backstage napraten met de bandleden en daarna vertrokken we weer richting Heerenveen, alwaar ik de nacht door zou brengen.
Pink Floyd Project bedankt, ik heb wederom genoten en wát een decor. Nu treden jullie niet heel vaak op, maar elke keer als het zover is, is het groots opgezet. Chapeau! Tot een volgende keer ...........
Theo, Den Haag, 6 juli 2014
p.s. de schitterende foto serie, gemaakt door Hansz, staat reeds op onze facebook pagina.