PINK FLOYD PROJECT: PINK FLOYD PROJECT - ACOUSTIC IN THE CHURCH door Theo
Na het succes van het akoestisch optreden in de Noorderkerk te Sneek van 10 december jl, kondigde Pink Floyd Project er nog een aan in diezelfde Noorderkerk, en wel op 10 januari 2015. Voor mij de kans om alsnog dit concert te zien.
Samen met Stefan, toog ik over een stormachtige Afsluitdijk naar Sneek en arriveerden daar rond 21.15 uur.
Samen met Stefan, toog ik over een stormachtige Afsluitdijk naar Sneek en arriveerden daar rond 21.15 uur.
Ik had een mooi plekje op het balkon, naast het kerkorgel, in het uitverkocht theatertje. Lekker knus, 200 man, een écht huiskamer sfeertje.
Ik dacht de setlijst te kennen, uitgaande van hun optreden op 10 december, maar daarin vergiste ik me, want ze hadden een verrassing ingebouwd.
De intro werd door de mensen van de P.A. de zaal ingestuurd en op slag was het doods stil en zat iedereen in spanning voor wat komen zou. Geopend werd met Shine On You Crazy Diamond part 1-5 die instrumentaal niet verkeerd klonk. De zang had men een eigen draai aan gegeven, dat bij menigeen goed over kwam, maar ik hou liever van het origineel. Ook Gilmour himself heeft hier wel een handje naar en ook die behoren niet tot mijn favoriete versies.
Welcome To The Machine, ik denk niet de makkelijkste keuze om akoestisch te doen, klonk geweldig, mede door wat gitarist Henk Bennen allemaal uit zijn gitaar toverde.
Een nummer dat op een akoestische setlijst niet mag ontbreken is zeker Wish You Were Here. Daarna kwam de verrassing ............ en wat voor eentje. Pigs On The Wing part 1 en 2, met een kippenvel gitaarsolo van Henk Bennen. Dit was achteraf misschien hét hoogtepunt der hoogtepunten. Snowy White zou ape trots zijn geweest als hij dit had gehoord.
Men had trouwens ook de beschikking deze avond over een violiste/zangeres. Een zeer geschikte keuze. Dit roept bij mij alweer het idee op van "wie gaat er eens samen met een symphonisch orkest optreden" zoals Gilmour in Gdansk heeft gedaan.
Het was tijd voor de Dark Side Of The Moon. Geopend werd met Breathe, gevolgd door een mooie Time, waarvan men de drum intro weg gelaten had. Denk een juiste beslissing om het akoestisch element tot zijn recht te laten komen.
Bij The Great Gig In The Sky had men de zang vervangen door saxofoon. Heel gedreven en passievol gebracht door saxofonist Hans Wijnbergen, maar ik moet bekennen dat het niks bij mij opriep en ik liever eentje met zang hoor.
Money met een hilarisch momentje en de eerste set werd afgesloten met een mooie Brain Damage/Eclipse.
De tweede set werd geopend met Autumn'68, jawel, op het kerkorgel. En aangezien ik er vlak naast zat, kon ik als geen ander Rick Wright's passie voor alles wat toetsen heeft, voelen. Geweldig gebracht door hun toetsenist Paul Bergman. Dit nummer ging over in High Hopes, waarbij Paul gewoon aan het kerkorgel bleef spelen. Mooi bedacht en kan ik zeer waarderen.
The Wall werd uiteraard niet vergeten en werd vertegenwoordigd door mooie uitvoeringen van Mother (waarbij de violiste liet horen dat ze óók een mooie zangstem heeft), Goodbye Blue Sky en Hey You.
Dogs Of War was leuk bedacht, maar niet meer dan dat. Maar ja, da's een keuze die een band maakt.
Green Is The Colour, een van mijn lievelingsnummers, bracht weer koude rillingen. Geweldig het vocale gedeelte door Chris Mustamu. Chapeau hoe hier een "Early 70's" sfeer werd neergezet.
See Emily Play en Arnold Layne volgende hierop, die mij ook konden bekoren. Als voor laatste van de tweede set zou Echoes volgen. Hier was ik zeker weten naar benieuwd. Men zette het nummer in bij het laatste deel van het origineel en alweer stond ik te kijken wat er eigenlijk allemaal uit de akoestische gitaren gehaald werd. Tuurlijk is het akoestisch anders dan normaal, maar hier op was niks aan te merken. Genoten tot de laatste noot.
De set werd afgesloten met alweer een nummer van het nieuwe album. En wel met de enige song van The Endless River ............... Louder Than Words. Een mooie afsluiter ..................
Nou ja afsluiter? Tuurlijk komt er een toegift. Alweer kippenvel (en ook in het rijtje van hoogtepunt der hoogtepunten) was wel de manier waarop On The Turning Away werd gespeeld. Alleen piano, viool en zang. Heel gevoelig, heel anders en heel mooi. Open doekje voor deze drie mensen en vooral Chris op zang.
Is There Anybody Out There? Akoestisch van hoge waarde, waarna men deze zeer geslaagde avond afsloot met Comfortably Numb, waarbij Henkhet toch niet kon laten om de slot solo elektrisch te doen.
Pink Floyd Project bedankt voor wederom een geweldig optreden en zie jullie zeker terug in februari bij een van de twee shows met Durga McBroom. ( Meer info hierover op www.pinkfloydproject.nl ).
Een serie schitterende foto's, gemaakt door Hansz, zal spoedig op onze facebook pagina verschijnen.
Theo, 11 januari 2015
Ik dacht de setlijst te kennen, uitgaande van hun optreden op 10 december, maar daarin vergiste ik me, want ze hadden een verrassing ingebouwd.
De intro werd door de mensen van de P.A. de zaal ingestuurd en op slag was het doods stil en zat iedereen in spanning voor wat komen zou. Geopend werd met Shine On You Crazy Diamond part 1-5 die instrumentaal niet verkeerd klonk. De zang had men een eigen draai aan gegeven, dat bij menigeen goed over kwam, maar ik hou liever van het origineel. Ook Gilmour himself heeft hier wel een handje naar en ook die behoren niet tot mijn favoriete versies.
Welcome To The Machine, ik denk niet de makkelijkste keuze om akoestisch te doen, klonk geweldig, mede door wat gitarist Henk Bennen allemaal uit zijn gitaar toverde.
Een nummer dat op een akoestische setlijst niet mag ontbreken is zeker Wish You Were Here. Daarna kwam de verrassing ............ en wat voor eentje. Pigs On The Wing part 1 en 2, met een kippenvel gitaarsolo van Henk Bennen. Dit was achteraf misschien hét hoogtepunt der hoogtepunten. Snowy White zou ape trots zijn geweest als hij dit had gehoord.
Men had trouwens ook de beschikking deze avond over een violiste/zangeres. Een zeer geschikte keuze. Dit roept bij mij alweer het idee op van "wie gaat er eens samen met een symphonisch orkest optreden" zoals Gilmour in Gdansk heeft gedaan. Het was tijd voor de Dark Side Of The Moon. Geopend werd met Breathe, gevolgd door een mooie Time, waarvan men de drum intro weg gelaten had. Denk een juiste beslissing om het akoestisch element tot zijn recht te laten komen.
Bij The Great Gig In The Sky had men de zang vervangen door saxofoon. Heel gedreven en passievol gebracht door saxofonist Hans Wijnbergen, maar ik moet bekennen dat het niks bij mij opriep en ik liever eentje met zang hoor.
Money met een hilarisch momentje en de eerste set werd afgesloten met een mooie Brain Damage/Eclipse.
De tweede set werd geopend met Autumn'68, jawel, op het kerkorgel. En aangezien ik er vlak naast zat, kon ik als geen ander Rick Wright's passie voor alles wat toetsen heeft, voelen. Geweldig gebracht door hun toetsenist Paul Bergman. Dit nummer ging over in High Hopes, waarbij Paul gewoon aan het kerkorgel bleef spelen. Mooi bedacht en kan ik zeer waarderen.
The Wall werd uiteraard niet vergeten en werd vertegenwoordigd door mooie uitvoeringen van Mother (waarbij de violiste liet horen dat ze óók een mooie zangstem heeft), Goodbye Blue Sky en Hey You.
Dogs Of War was leuk bedacht, maar niet meer dan dat. Maar ja, da's een keuze die een band maakt.
Green Is The Colour, een van mijn lievelingsnummers, bracht weer koude rillingen. Geweldig het vocale gedeelte door Chris Mustamu. Chapeau hoe hier een "Early 70's" sfeer werd neergezet.
See Emily Play en Arnold Layne volgende hierop, die mij ook konden bekoren. Als voor laatste van de tweede set zou Echoes volgen. Hier was ik zeker weten naar benieuwd. Men zette het nummer in bij het laatste deel van het origineel en alweer stond ik te kijken wat er eigenlijk allemaal uit de akoestische gitaren gehaald werd. Tuurlijk is het akoestisch anders dan normaal, maar hier op was niks aan te merken. Genoten tot de laatste noot.
De set werd afgesloten met alweer een nummer van het nieuwe album. En wel met de enige song van The Endless River ............... Louder Than Words. Een mooie afsluiter ..................
Nou ja afsluiter? Tuurlijk komt er een toegift. Alweer kippenvel (en ook in het rijtje van hoogtepunt der hoogtepunten) was wel de manier waarop On The Turning Away werd gespeeld. Alleen piano, viool en zang. Heel gevoelig, heel anders en heel mooi. Open doekje voor deze drie mensen en vooral Chris op zang.
Is There Anybody Out There? Akoestisch van hoge waarde, waarna men deze zeer geslaagde avond afsloot met Comfortably Numb, waarbij Henkhet toch niet kon laten om de slot solo elektrisch te doen.
Pink Floyd Project bedankt voor wederom een geweldig optreden en zie jullie zeker terug in februari bij een van de twee shows met Durga McBroom. ( Meer info hierover op www.pinkfloydproject.nl ).
Een serie schitterende foto's, gemaakt door Hansz, zal spoedig op onze facebook pagina verschijnen.
Theo, 11 januari 2015
