PINK FLOYD PROJECT: Pink Floyd Project met Durga McBroom
Het was al een tijdje aangekondigd: Durga McBroom, o.a. backing singer van Pink Floyd tussen 1987 en 1994, zou weer naar Nederland komen en dit keer als gast zangeres bij twee optredens van Pink Floyd Project zijn. De eerste was in een, tot de nok toe, uitverkocht (2000 fans) Music Club te Kampen op vrijdag 20 februari. Stefan en ik waren als PFFN daarbij aanwezig en een dag later in het WTC Expo te Leeuwarden, voor ruim 3000 uitzinnige fans, waren Hans en ik aanwezig. Ook onze teamleden Martijn (Kampen en Leeuwarden) en Joyce (Leeuwarden) hebben deze show gezien.
Het heeft geen zin om beide concerten te bespreken, daar de setlijst hetzelfde was. Alleen had men in Leeuwarden er voor gekozen om Echoes naar het begin van de tweede set te verplaatsen, wat m.i. een goede keuze was. Ook waren er in Kampen een paar kleine technische storinkjes, maar dat mocht de pret niet drukken. Beide concerten waren van een hoog niveau en het geluid was zowel in Kampen als in Leeuwarden (toch twee verschillende soorten podia) uitstekend. Pluim voor de geluidsmensen.
Na het concert in Kampen reden Stefan en ik naar ons hotel, dat een half uurtje rijden van Kampen lag en rond half twee 's nachts ging het lampje uit en de oogjes dicht, om de volgende dag uitgerust aan de volgende etappe te beginnen.
Tegen de middag zette Stefan mij af in Zwolle, alwaar ik de trein pakte naar Heerenveen, om aldaar opgehaald te worden door Hans, en reed Stefan naar Hogeveen voor een ander optreden.
We waren ruim op tijd bij WTC Expo, een grote hal, waar volgens mij wel 5000 mensen in kunnen. Er zouden ruim 3000 fans getuige zijn van dit concert. Vanavond zou er ook lasers gebruikt worden, dus maakte alles nóg meer compleet. We zochten een plek vooraan op, om maar niks te missen.
En dan is het 21.00 uur, de heart beat was al 10 minuten door de hal aan het galmen, een teken dat het zó zou beginnen.
Geopend werd met In The Flesh, dat Leeuwarden al meteen op haar grondveste deed trillen. Dit was een binnenkomer die er zijn mocht. Het publiek ging al meteen uit haar dak. Daarna vervolgde Pink Floyd Project met nog enkele nummers van The Wall, t.w. Another Brick In The Wall part 1, The Happiest Days en Another Brick In The Wall part2. hierbij had men wederom kinderen uitgenodigd, dit keer van een school uit Leeuwarden (In Kampen uiteraard kinderen van een school aldaar), die vol trotst, dat zij met de "grote mannen en vrouwen" van Pink Floyd Project mochten optreden, hun beste kunnen lieten zien.
Nog steeds geen Durga .............. kwam zij wel? Mother werd ingezet en Bert begon met de zang, dan verwacht je toch dat zij er ook staat.............. en ja hoor, je hoorde haar en daar kwam zij het podium op vanuit het donker en iedereen was laaiend enthousiast. En zoals bekend van Durga, maak ze er altijd een mooi theatraal stukje van. Schitterend vertolkt. En ik moet zeggen dat Bert steeds meer zijn hardrock verleden achter zich laat en ook emotioneel en ingetogen, een nummer als Mother zingt. Chapeau!
Voor het volgende nummer, On The Turning Away, vertelde Durga een klein stukje ervaring, dat zij had meegemaakt in Scandinavie, over een vrouw die daar uren zat, met haar hand vooruit gestoken, zonder dat ook maar iemand er aandacht aan besteedde. Zij drukte iedereen op het hart, wat meer sociaal met elkaar om te gaan. Geef eens iemand een knuffel, zij doet dat ook. Dit was haar inleiding van On The Turning Away, dat door haar subliem gezongen werd, met een even mooie gitaarsolo van Henk. Kippenvel! Voor mij het hoogtepunt van de eerste set.
En dan een nummer waarbij drummer Wilco en bassist Romke zich helemaal kunnen uitleven, geweldig, en de passie straalde van Romke af. Heerlijk om een bassist zo bezig te zien. En uiteraard ontbrak hun angstaanjagende varken niet, die zijn verlichte ogen diep het publiek in priemde en tekeer ging alsof hij zich los wilde rukken en de menigte in wilde duiken.
Dan een nummer waarbij Bert wél zijn rauwe stemgeluid toonde zoals het ook hoort: Dogs Of War!
Het geweld was nog niet afgelopen. Trouwens de set was mooi opgebouwd. Sorrow met een geweldige opening op gitaar, deed de haren alweer rechtop staan. Voor een goede climax werd er daarna gekozen voor de enige song van The Endless River, subliem gezongen door Durga en Chris. Durga is trouwens ook te horen op het album zelf.
Zo ................... even pauze en alle indrukken verwerken. Pafke in de ijzige kou en gauw weer terug om verzekerd te zijn van wederom een plek voor aan het podium.
Alles klopte de eerste set en iedereen van de band mag zichzelf een schouderklopje geven, ook al heb ik niet iedereen bij naam genoemd. Ook de mensen van het licht, geluid en lasers en de mensen voor het monitor geluid op het podium mogen best even in de schijnwerpers staan, want het stond als een huis.
Dan begint de tweede set met één enkele "ping" en je weet genoeg. Echoes, in Kampen nog halverwege de set, maar nu als opening. Een prima keus, en ja, mijn nummer, dus ben ik meestal erg kritisch wat dit nummer betreft. Ik moet eerlijk bekennen, dit was (voor mij) hun beste Echoes tot nu toe. Mooi opgebouwd, prima ingetogen zang, perfecte gitaarsolo en een psychedelisch middenstuk, waarbij men een écht 70's gevoel neerzette, om uiteindelijk het orgasme van de song te brengen naar een golvend en weg ebbend slotstuk.
En dan gaan we nóg verder terug in de tijd en kondigt Bert aan dat ze hiermee Syd Barrett willen eren. En terecht, want hij is de mede oprichter van Pink Floyd en wat ze misschien niet eens beseften, is dat het deze maand precies 50 jaar geleden is dat Syd Barrett met de bandnaam The Pink Floyd kwam en eigenlijk hiermee Pink Floyd geboren was.
Het eerbetoon aan Syd Barrett waren de nummers See Emily Play en Bike. Heerlijk neergezet, lekker luchtig en vrolijk om daarna hun muzikale reis voort te zetten met nummers van The Dark Side Of The Moon, te beginnen met Breathe, vervolgens Time, dat m.i. nog verbeterd kan worden in de intro.
En toen kwam (ik wist het al van de avond er voor) een formidable Great Gig In The Sky, waarbij Durga én de drie zangeressen van Pink Floyd Project een kippenvel nummer neerzette. Durga, de "superster" zorgde er voor dat alle drie zangeressen hun aandeel kregen, waarbij zij liet zien dat zij niet meer is dan hun. Een geweldig mens met een warm hart voor iedereen, liet hun een tree hoger staan, wat kippenvel bezorgde en om mij heen kijkend, bij sommigen ook waterige ogen gaf.
Bij Money en Us And Them kon saxofonist Hans zich lekker uitleven, en hoe. Die man gaat helemaal uit zijn dak, zodra hij zijn lippen aan het mondstuk zet.
Mooi om te zien hoe diep zijn passie voor dit instrument gaat.
Dan zijn we alweer aan het laaste nummer beland en laat Andre zijn gitaar gieren en weet je hoe laat het is: Run Like Hell. En het confetti kanon bedolf je wederom (zoals bij In The Flesh) met een lading glitterend aluminium achtige snippers. Bert, Chris en Durga gooien uit volle borst het vocale er uit, "besmetten" het publiek met deze "aggressie" die op haar beurt volledig uit hun dak gaat, Tjonge jonge wat een geweld, wat een afsluiting.
En dan kan Andre daarna wel zeggen: "tot ziens" , maar daar neemt niemand genoegen mee en schreeuwen om meer, dus komt de band terug voor nog enkele nummers.
Het mooie toetsengeluid verraadde Shine On You Crazy Diamond, dat je helemaal liet wegdromen. Dan een Wish You Were Here, waarbij de fans lekker mee zongen en ik me als de donder naar achter moest begeven voor het slotnummer Comfortably Numb, want dit moest ik van achter het publiek zien, om niks van het geheel te missen. De lasershow was hier formidabel, bij de door merg en been gaande slot solo van Henk, waarbij ook de spiegelbol zijn lichtjes liet rondgaan.
En dan is het helaas afgelopen, maar niet voordat de band een minutenlang applaus in ontvangst genomen had en terecht. Dit was een 100% Floydwaardige tribute naar 's werelds beste band allertijden.
We mochten backstage en daar ontmoette ik Durga wederom. In de afgelopen jaren zijn wij bevriend geraakt en dan is het even bijpraten en een dikke knuffel. Ze was formidabel dit weekend, een stuk beter dan vorig jaar, mede doordat ze een dag eerder gekomen was en beter uitgerust was na haar lange vlucht uit Los Angeles.
Pink Floyd Project en Durga McBroom, bedankt voor twee geweldige avonden, die ik nooit zal vergeten.
Binnenkort geeft Pink Floyd Project weer twee acoustische shows, in Sneek en in Zeist, zie www.pinkfloydproject.nl voor meer informatie hierover.
Noot: Mooie foto's, gemaakt op beide avonden door Hans en Theo kun je terug vinden op onze facebook pagina en daar zullen z.s.m. ook foto's verschijnen die gemaakt zijn door Martijn en Stefan.
Theo, 23 februari, 2015
Na het concert in Kampen reden Stefan en ik naar ons hotel, dat een half uurtje rijden van Kampen lag en rond half twee 's nachts ging het lampje uit en de oogjes dicht, om de volgende dag uitgerust aan de volgende etappe te beginnen.
Tegen de middag zette Stefan mij af in Zwolle, alwaar ik de trein pakte naar Heerenveen, om aldaar opgehaald te worden door Hans, en reed Stefan naar Hogeveen voor een ander optreden.
We waren ruim op tijd bij WTC Expo, een grote hal, waar volgens mij wel 5000 mensen in kunnen. Er zouden ruim 3000 fans getuige zijn van dit concert. Vanavond zou er ook lasers gebruikt worden, dus maakte alles nóg meer compleet. We zochten een plek vooraan op, om maar niks te missen.En dan is het 21.00 uur, de heart beat was al 10 minuten door de hal aan het galmen, een teken dat het zó zou beginnen.
Geopend werd met In The Flesh, dat Leeuwarden al meteen op haar grondveste deed trillen. Dit was een binnenkomer die er zijn mocht. Het publiek ging al meteen uit haar dak. Daarna vervolgde Pink Floyd Project met nog enkele nummers van The Wall, t.w. Another Brick In The Wall part 1, The Happiest Days en Another Brick In The Wall part2. hierbij had men wederom kinderen uitgenodigd, dit keer van een school uit Leeuwarden (In Kampen uiteraard kinderen van een school aldaar), die vol trotst, dat zij met de "grote mannen en vrouwen" van Pink Floyd Project mochten optreden, hun beste kunnen lieten zien.
Nog steeds geen Durga .............. kwam zij wel? Mother werd ingezet en Bert begon met de zang, dan verwacht je toch dat zij er ook staat.............. en ja hoor, je hoorde haar en daar kwam zij het podium op vanuit het donker en iedereen was laaiend enthousiast. En zoals bekend van Durga, maak ze er altijd een mooi theatraal stukje van. Schitterend vertolkt. En ik moet zeggen dat Bert steeds meer zijn hardrock verleden achter zich laat en ook emotioneel en ingetogen, een nummer als Mother zingt. Chapeau!
Voor het volgende nummer, On The Turning Away, vertelde Durga een klein stukje ervaring, dat zij had meegemaakt in Scandinavie, over een vrouw die daar uren zat, met haar hand vooruit gestoken, zonder dat ook maar iemand er aandacht aan besteedde. Zij drukte iedereen op het hart, wat meer sociaal met elkaar om te gaan. Geef eens iemand een knuffel, zij doet dat ook. Dit was haar inleiding van On The Turning Away, dat door haar subliem gezongen werd, met een even mooie gitaarsolo van Henk. Kippenvel! Voor mij het hoogtepunt van de eerste set.
En dan een nummer waarbij drummer Wilco en bassist Romke zich helemaal kunnen uitleven, geweldig, en de passie straalde van Romke af. Heerlijk om een bassist zo bezig te zien. En uiteraard ontbrak hun angstaanjagende varken niet, die zijn verlichte ogen diep het publiek in priemde en tekeer ging alsof hij zich los wilde rukken en de menigte in wilde duiken. Dan een nummer waarbij Bert wél zijn rauwe stemgeluid toonde zoals het ook hoort: Dogs Of War!
Het geweld was nog niet afgelopen. Trouwens de set was mooi opgebouwd. Sorrow met een geweldige opening op gitaar, deed de haren alweer rechtop staan. Voor een goede climax werd er daarna gekozen voor de enige song van The Endless River, subliem gezongen door Durga en Chris. Durga is trouwens ook te horen op het album zelf.
Zo ................... even pauze en alle indrukken verwerken. Pafke in de ijzige kou en gauw weer terug om verzekerd te zijn van wederom een plek voor aan het podium.
Alles klopte de eerste set en iedereen van de band mag zichzelf een schouderklopje geven, ook al heb ik niet iedereen bij naam genoemd. Ook de mensen van het licht, geluid en lasers en de mensen voor het monitor geluid op het podium mogen best even in de schijnwerpers staan, want het stond als een huis.
Dan begint de tweede set met één enkele "ping" en je weet genoeg. Echoes, in Kampen nog halverwege de set, maar nu als opening. Een prima keus, en ja, mijn nummer, dus ben ik meestal erg kritisch wat dit nummer betreft. Ik moet eerlijk bekennen, dit was (voor mij) hun beste Echoes tot nu toe. Mooi opgebouwd, prima ingetogen zang, perfecte gitaarsolo en een psychedelisch middenstuk, waarbij men een écht 70's gevoel neerzette, om uiteindelijk het orgasme van de song te brengen naar een golvend en weg ebbend slotstuk.
En dan gaan we nóg verder terug in de tijd en kondigt Bert aan dat ze hiermee Syd Barrett willen eren. En terecht, want hij is de mede oprichter van Pink Floyd en wat ze misschien niet eens beseften, is dat het deze maand precies 50 jaar geleden is dat Syd Barrett met de bandnaam The Pink Floyd kwam en eigenlijk hiermee Pink Floyd geboren was. Het eerbetoon aan Syd Barrett waren de nummers See Emily Play en Bike. Heerlijk neergezet, lekker luchtig en vrolijk om daarna hun muzikale reis voort te zetten met nummers van The Dark Side Of The Moon, te beginnen met Breathe, vervolgens Time, dat m.i. nog verbeterd kan worden in de intro.
En toen kwam (ik wist het al van de avond er voor) een formidable Great Gig In The Sky, waarbij Durga én de drie zangeressen van Pink Floyd Project een kippenvel nummer neerzette. Durga, de "superster" zorgde er voor dat alle drie zangeressen hun aandeel kregen, waarbij zij liet zien dat zij niet meer is dan hun. Een geweldig mens met een warm hart voor iedereen, liet hun een tree hoger staan, wat kippenvel bezorgde en om mij heen kijkend, bij sommigen ook waterige ogen gaf.
Bij Money en Us And Them kon saxofonist Hans zich lekker uitleven, en hoe. Die man gaat helemaal uit zijn dak, zodra hij zijn lippen aan het mondstuk zet.
Mooi om te zien hoe diep zijn passie voor dit instrument gaat.
Dan zijn we alweer aan het laaste nummer beland en laat Andre zijn gitaar gieren en weet je hoe laat het is: Run Like Hell. En het confetti kanon bedolf je wederom (zoals bij In The Flesh) met een lading glitterend aluminium achtige snippers. Bert, Chris en Durga gooien uit volle borst het vocale er uit, "besmetten" het publiek met deze "aggressie" die op haar beurt volledig uit hun dak gaat, Tjonge jonge wat een geweld, wat een afsluiting. En dan kan Andre daarna wel zeggen: "tot ziens" , maar daar neemt niemand genoegen mee en schreeuwen om meer, dus komt de band terug voor nog enkele nummers.
Het mooie toetsengeluid verraadde Shine On You Crazy Diamond, dat je helemaal liet wegdromen. Dan een Wish You Were Here, waarbij de fans lekker mee zongen en ik me als de donder naar achter moest begeven voor het slotnummer Comfortably Numb, want dit moest ik van achter het publiek zien, om niks van het geheel te missen. De lasershow was hier formidabel, bij de door merg en been gaande slot solo van Henk, waarbij ook de spiegelbol zijn lichtjes liet rondgaan.
En dan is het helaas afgelopen, maar niet voordat de band een minutenlang applaus in ontvangst genomen had en terecht. Dit was een 100% Floydwaardige tribute naar 's werelds beste band allertijden. We mochten backstage en daar ontmoette ik Durga wederom. In de afgelopen jaren zijn wij bevriend geraakt en dan is het even bijpraten en een dikke knuffel. Ze was formidabel dit weekend, een stuk beter dan vorig jaar, mede doordat ze een dag eerder gekomen was en beter uitgerust was na haar lange vlucht uit Los Angeles.
Pink Floyd Project en Durga McBroom, bedankt voor twee geweldige avonden, die ik nooit zal vergeten.
Binnenkort geeft Pink Floyd Project weer twee acoustische shows, in Sneek en in Zeist, zie www.pinkfloydproject.nl voor meer informatie hierover.
Noot: Mooie foto's, gemaakt op beide avonden door Hans en Theo kun je terug vinden op onze facebook pagina en daar zullen z.s.m. ook foto's verschijnen die gemaakt zijn door Martijn en Stefan.
Theo, 23 februari, 2015
