PINK FLOYD PROJECT: Pink Floyd Project feat. Durga McBroom (18 en 19-12-2015) door Theo
Vrijdag 18 december was het dan zover. De al langer van te voren aangekondigde concerten van Pink Floyd Project met een gast optreden van Durga McBroom was nu een feit. Samen met Martijn zou ik beide concerten gaan bezoeken. Vrijdag in de Van der Voort Hal te Kwintsheul en zaterdag reisden we af naar De Bonte Wever te Assen.
Twee uitverkochte concerten (Kwintsheul 1400 bezoekers en Assen 2300 bezoekers) in het kader van hun "Ultimate Echoes Tour". Mega producties die tot in alle details is uitgewerkt, brengen altijd spectakel.
Het publiek was beide avonden uitzinnig, op eentje na, die ladder zat probeerde uit te leggen waarom hij het niks vond, maar volgens mij de volgende dag niet eens meer wist waar hij nou zo dronken was geworden.
De Van der Voorthal te Kwintsheul is een sporthal, terwijl De Bonte Wever een echte concertzaal is en dat merkte je wel aan het geluid. Chapeau voor de geluidsmensen die in de sporthal hun uiterste best hadden gedaan om een zo perfect mogelijk geluid neer te zetten.
Beide avonden werd afgetrapt om 21.00 uur met enkele nummers van The Wall (In The Flesh, The Happiest Days, Another Brick part 2 en Mother). Traditiegetrouw kwamen (net als bij Roger Waters The Wall gebeurde) twee "bewakers" het podium op met Pink, met het theatrale "I am Spartacus" galmend door de boxen, waarna Hans op saxofoon Outside The Wall speelde. Hij werd weggedrukt door het geweld van In The Flesh. Bombastisch en op zang Bert, die volledig in zijn rol een krachtig vocaal geluid over het publiek heen joeg.
The Happiest Days is eigenlijk al een aankondiging voor Another Brick In The Wall part 2 en ook deze keer kwamen er tijdens beide concerten een 18 tal kinderen het podium op om het refrein te zingen. Schitterend hoe ze het elke keer weer de kids kunnen bijbrengen en hoe vol overgave deze kinderen hun rol vertolken.
Dan is het tijd voor Mother, en ja, dan weet je dat Durga opkomt. Een daverend applaus voordat ze ook maar één noot gezongen heeft. Maar als ze dan alles uit de kast haalt, krijg je kippenvel. De rol van Mother is haar op het lijf geschreven en dat moesten vooral Bert en Andre "ontgelden" lol. Verleidelijk naar beiden toe, maar volledig geconcentreerd op wat zij het publiek voorschotelde en dan vraag je je af hoe vooral Bert geconcentreerd kan blijven op de muziek.
Een introductie door Durga voor het volgende nummer, gaf je al kippenvel en toen ze eenmaal On The Turning Away begon te zingen, kon ik mijn ogen niet droog houden (zowel in Kwintsheul als in Assen). Dit kwam uit het diepste van haar ziel en greep mij aan. Misschien achteraf gezien het allermooiste moment van beide avonden. Tenminste voor mij.
Tijd voor Bert om twee nummers uit de Syd Barrett periode aan te kondigen. Een mooi eerbetoon aan één van de grondleggers van Pink Floyd. Eerst See Emily Play en daarna Bike, waarvan menigeen het instrumentale (experimentele) slot stuk niet eens kent en die overging in de "ping" van Echoes. Ik moet zeggen dat ze erg gegroeid zijn in het voor mij mooiste nummer van Pink Floyd. En ook al is de sax solo tussen de eerste coupletten en het psychedelische gedeelte niet origineel, toch weet Hans je te boeien met zijn passievolle spel. En het "orgasmus" van Echoes, het powervolle gitaarwerk, bracht zelfs kippenvel bij me.
Dan is het pauze, tijd voor een drankje en een pafke en nog na genietend van de eerste set. Op tijd weer terug, om mijn mooie plek, bijna vooraan, weer te heroveren, als er wind door de zaal waait. One Of These Days, waarbij Romke helemaal uit zijn dak kan gaan op bass. Geweldige opening van de tweede set en je zat er meteen weer middenin. Daarna mag vooral Henk zich uitleven met zijn gitaarspel in Sorrow.
Dogs Of War sloot het trio bombastische nummer af, waarna Durga weer het podium opkwam om een heel mooie Coming Back To Life te gaan zingen, waarbij ik het vooral in Assen weer niet droog hield.
De Dark Side Of The Moon was nog niet aan bod geweest, maar daar kwam nu verandering in. Eerst Breathe die overging in Time/Breathe reprise. Goede zang en mooi gitaarspel. Dan kwam hét moment voor de vier dames. Onder leiding van Durga hadden alle drie achtergrond zangeressen hun deel in de vertolking van The Great Gig In The Sky. Woow, en nog eens woow! Het ging door merg en been en laten we beslist niet het mooie toetsenspel vergeten. Het uitzinnige publiek bracht een daverend applaus waaraan geen eind scheen te komen, en terecht!
Geen tijd om naar adem te happen, want de show ging verder met Us & Them en Money met fantastisch saxofoonwerk, gitaarspel en zang.
Voor het volgende nummer maakte Durga nog een kort praatje over de tot stand koming van Pink Floyd's The Endless River, waaraan zij ook mocht meewerken op zang, om vervolgens Louder Than Words samen met Chris te zingen. Dan komt men met het minst leuke praatje van de avond, want het laatste nummer wordt aangekondigd: Comfortably Numb. Sjonge jonge wat was de tijd omgevlogen. In Kwintsheul was het nummer al geweldig, maar in Assen deed men er nog een schepje bovenop en haalde men alles uit de kast om het dak van De Bonte Wever er af te spelen.
Het applaus verstomde niet, nadat de band het podium verliet en men riep luidkeels om meer. Logisch toch! Dus kwam de band terug voor een toegift. Shine On You Crazy Diamond part 1-5 met (dat mag ook gezegd worden) schitterend gekozen licht effecten. Dan vertelt Andre hun gedachte achter het volgende nummer. Fans mochten een foto opsturen van een geliefde, vriend of familielid die heen gegaan is met de gedachte van "was je nog maar hier, je wordt zo gemist" De foto's werden op Mr. Screen getoond tijdens het nummer en dan weet iedereen wel over welk nummer het gaat: Wish You Were Here. Een heel mooie gedachte van de band, wat bij menigeen emoties opriep.
Dan zijn we écht aan het allerlaatste nummer aangekomen. Nog één keer dan, nog één keer alles uit de kast halen, nog één keer Kwintsheul en Assen op hun grondveste laten dreunen en waarmee kan het beter dan met Run Like Hell.
Twee uur en vijfenveertig minuten zuivere speeltijd waren voorbij. Wat een geweldige shows en om bijvoorbaat die enkele negatieveling hun mond te snoeren: Tuurlijk ging er wel eens iets mis, da's het mooie aan live muziek en laat zien dat daar een stel pracht mensen staan, vol passie en geen voor geprogrammeerde robots.
Ik heb genoten, beide avonden en had het voor geen goud willen missen. Dank aan Pink Floyd Project, dank aan Durga McBroom en zeker niet te vergeten, dank aan de technici, de werkers, en iedereen die van deze mega produkties een succes gemaakt heeft. Na afloop backstage zei Durga me nog dat ze gauw terug gaat komen. Dat zal in maart 2016 gebeuren, dus houdt het nieuws in de gaten en ook www.pinkfloydproject.nl
p.s. een hoop foto's gemaakt door Hans, Martijn (volgt spoedig) en Theo staan reeds op onze
facebook pagina
Theo, 21 december 2015
Het publiek was beide avonden uitzinnig, op eentje na, die ladder zat probeerde uit te leggen waarom hij het niks vond, maar volgens mij de volgende dag niet eens meer wist waar hij nou zo dronken was geworden.
De Van der Voorthal te Kwintsheul is een sporthal, terwijl De Bonte Wever een echte concertzaal is en dat merkte je wel aan het geluid. Chapeau voor de geluidsmensen die in de sporthal hun uiterste best hadden gedaan om een zo perfect mogelijk geluid neer te zetten.
Beide avonden werd afgetrapt om 21.00 uur met enkele nummers van The Wall (In The Flesh, The Happiest Days, Another Brick part 2 en Mother). Traditiegetrouw kwamen (net als bij Roger Waters The Wall gebeurde) twee "bewakers" het podium op met Pink, met het theatrale "I am Spartacus" galmend door de boxen, waarna Hans op saxofoon Outside The Wall speelde. Hij werd weggedrukt door het geweld van In The Flesh. Bombastisch en op zang Bert, die volledig in zijn rol een krachtig vocaal geluid over het publiek heen joeg. The Happiest Days is eigenlijk al een aankondiging voor Another Brick In The Wall part 2 en ook deze keer kwamen er tijdens beide concerten een 18 tal kinderen het podium op om het refrein te zingen. Schitterend hoe ze het elke keer weer de kids kunnen bijbrengen en hoe vol overgave deze kinderen hun rol vertolken.
Dan is het tijd voor Mother, en ja, dan weet je dat Durga opkomt. Een daverend applaus voordat ze ook maar één noot gezongen heeft. Maar als ze dan alles uit de kast haalt, krijg je kippenvel. De rol van Mother is haar op het lijf geschreven en dat moesten vooral Bert en Andre "ontgelden" lol. Verleidelijk naar beiden toe, maar volledig geconcentreerd op wat zij het publiek voorschotelde en dan vraag je je af hoe vooral Bert geconcentreerd kan blijven op de muziek.
Een introductie door Durga voor het volgende nummer, gaf je al kippenvel en toen ze eenmaal On The Turning Away begon te zingen, kon ik mijn ogen niet droog houden (zowel in Kwintsheul als in Assen). Dit kwam uit het diepste van haar ziel en greep mij aan. Misschien achteraf gezien het allermooiste moment van beide avonden. Tenminste voor mij. Tijd voor Bert om twee nummers uit de Syd Barrett periode aan te kondigen. Een mooi eerbetoon aan één van de grondleggers van Pink Floyd. Eerst See Emily Play en daarna Bike, waarvan menigeen het instrumentale (experimentele) slot stuk niet eens kent en die overging in de "ping" van Echoes. Ik moet zeggen dat ze erg gegroeid zijn in het voor mij mooiste nummer van Pink Floyd. En ook al is de sax solo tussen de eerste coupletten en het psychedelische gedeelte niet origineel, toch weet Hans je te boeien met zijn passievolle spel. En het "orgasmus" van Echoes, het powervolle gitaarwerk, bracht zelfs kippenvel bij me.
Dan is het pauze, tijd voor een drankje en een pafke en nog na genietend van de eerste set. Op tijd weer terug, om mijn mooie plek, bijna vooraan, weer te heroveren, als er wind door de zaal waait. One Of These Days, waarbij Romke helemaal uit zijn dak kan gaan op bass. Geweldige opening van de tweede set en je zat er meteen weer middenin. Daarna mag vooral Henk zich uitleven met zijn gitaarspel in Sorrow.
Dogs Of War sloot het trio bombastische nummer af, waarna Durga weer het podium opkwam om een heel mooie Coming Back To Life te gaan zingen, waarbij ik het vooral in Assen weer niet droog hield.
De Dark Side Of The Moon was nog niet aan bod geweest, maar daar kwam nu verandering in. Eerst Breathe die overging in Time/Breathe reprise. Goede zang en mooi gitaarspel. Dan kwam hét moment voor de vier dames. Onder leiding van Durga hadden alle drie achtergrond zangeressen hun deel in de vertolking van The Great Gig In The Sky. Woow, en nog eens woow! Het ging door merg en been en laten we beslist niet het mooie toetsenspel vergeten. Het uitzinnige publiek bracht een daverend applaus waaraan geen eind scheen te komen, en terecht! Geen tijd om naar adem te happen, want de show ging verder met Us & Them en Money met fantastisch saxofoonwerk, gitaarspel en zang.
Voor het volgende nummer maakte Durga nog een kort praatje over de tot stand koming van Pink Floyd's The Endless River, waaraan zij ook mocht meewerken op zang, om vervolgens Louder Than Words samen met Chris te zingen. Dan komt men met het minst leuke praatje van de avond, want het laatste nummer wordt aangekondigd: Comfortably Numb. Sjonge jonge wat was de tijd omgevlogen. In Kwintsheul was het nummer al geweldig, maar in Assen deed men er nog een schepje bovenop en haalde men alles uit de kast om het dak van De Bonte Wever er af te spelen.
Het applaus verstomde niet, nadat de band het podium verliet en men riep luidkeels om meer. Logisch toch! Dus kwam de band terug voor een toegift. Shine On You Crazy Diamond part 1-5 met (dat mag ook gezegd worden) schitterend gekozen licht effecten. Dan vertelt Andre hun gedachte achter het volgende nummer. Fans mochten een foto opsturen van een geliefde, vriend of familielid die heen gegaan is met de gedachte van "was je nog maar hier, je wordt zo gemist" De foto's werden op Mr. Screen getoond tijdens het nummer en dan weet iedereen wel over welk nummer het gaat: Wish You Were Here. Een heel mooie gedachte van de band, wat bij menigeen emoties opriep. Dan zijn we écht aan het allerlaatste nummer aangekomen. Nog één keer dan, nog één keer alles uit de kast halen, nog één keer Kwintsheul en Assen op hun grondveste laten dreunen en waarmee kan het beter dan met Run Like Hell.
Twee uur en vijfenveertig minuten zuivere speeltijd waren voorbij. Wat een geweldige shows en om bijvoorbaat die enkele negatieveling hun mond te snoeren: Tuurlijk ging er wel eens iets mis, da's het mooie aan live muziek en laat zien dat daar een stel pracht mensen staan, vol passie en geen voor geprogrammeerde robots. Ik heb genoten, beide avonden en had het voor geen goud willen missen. Dank aan Pink Floyd Project, dank aan Durga McBroom en zeker niet te vergeten, dank aan de technici, de werkers, en iedereen die van deze mega produkties een succes gemaakt heeft. Na afloop backstage zei Durga me nog dat ze gauw terug gaat komen. Dat zal in maart 2016 gebeuren, dus houdt het nieuws in de gaten en ook www.pinkfloydproject.nl
p.s. een hoop foto's gemaakt door Hans, Martijn (volgt spoedig) en Theo staan reeds op onze
facebook pagina
Theo, 21 december 2015
