Pink Floyd Fans Nederland

Verhalen: MIJN PROJECT "SYD (ROGER) BARRETT" door Eva Wijkniet

Geplaatst op Tuesday 29 April @ 12:56:12 GMT+1 door FloydianTheo

Je hebt van die jaren, dat er veel gebeurt, meer dan in andere jaren. 2011 was er zo een voor mij. Het begon eigenlijk al in 2010 toen ik in aanraking kwam met de makers van het "Barrett book". Niet persoonlijk hoor, alles via de social media zoals dat vandaag de dag gaat.

Ik had eens (al veel verder terug) een aflevering gezien van de documentaire reeks genaamd " the 7 ages of rock" met daarin extra aandacht voor de oorsprong van psychedelische rock en in het bijzonder de vage en voor ons redelijk onbekende eerste frontman van Pink Floyd.

Ik kende Pink Floyd wel, maar was niet erg geïnteresseerd in het bekende oeuvre. Maar bij deze docu bleef ik als een bij op een pot honing aan de buis gekluisterd.

Wie was die verschijning? Wat was dat voor geluid? Wat is dit een bijzonder verhaal en waarom kende ik dat niet?

Ik moest er het fijne van weten....Mijn research project “Syd (Roger ) Barrett” was begonnen.....

Eerst maar eens wat boeken lezen. "A very irregular head" van Rob Chapman en "Dark globe" van Julian Palacios waren de eerste, en na een lading andere (allen Engelstalig) naar mijn mening ook de beste twee. Wat was dat toch met die man? Waarom verdween die bloedmooie en geniale verschijning van het toneel nog voordat de wereld aan de voeten lag van deze mega band?

Hij was schilder...

Hij was gitarist...

Hij was gek...

Hij was een acid casualty...

Hij werd een kluizenaar...

Honderd duizend vage verhalen van incidenten...

Hoe zat het nou werkelijk?


Ik raakte zwaar gefascineerd door mijn object of research, so to speak. Maanden van zwerven op het internet en vele uitbreidingen van m'n Facebook netwerk volgden, en via via kwam ik op een site van Essential works waar schrijvers Russell Beecher en Will Shutes bezig waren een boek samen te stellen over Syd.

Het moest een definitief visueel overzicht worden van Barrett als "Artist". Een boek met nooit eerder vertoonde foto's en alle kunstwerken door hem gemaakt waar nog een afbeelding van bestond of van gemaakt kon worden. Ook kwamen er (liefdes)brieven in te staan van de nog zeer jonge Syd, vol verwachtingen van het leven, zoekend naar een doel, zoekend naar bevestiging van z'n geliefden, onzeker over z'n muzikale bekwaamheid in het studenten bandje met z'n maten Roger, Nick, Rick en Bob.

Om dit boek gepubliceerd te krijgen, zochten de makers support. Ik heb me maanden lang suf getwitterd en ge-facebooked! November 2010 kwam het hoge woord eruit...het boek kwam er! Als dank voor ons eindeloos spammen en voor de eersten die zich inschreven kwam je naam in de so called "Roll of Honour". Begin 2011 verscheen het boek!


BARRETT, The definitive visual companion to the life of Pink Floyd’s Syd Barrett.

Supertrots was ik toen ik het boek opende en mijn naam zag staan op de " Roll " tussen de vele andere.

En..... Er kwam een tentoonstelling! Daar MOEST ik uiteraard naar toe! Ik ging naar Londen en twee super vriendinnen meldde zichzelf aan als reisgezelschap.

2 maart 2011, vroeg in de morgen vertrokken drie gierende meiden (30+ maar met de mentaliteit van 15 jarige die op tienertoer gingen) in een vliegtuig richting Londen. Diezelfde middag stond ik met m'n snufferd voor een schilderij van een schildpad (waarvan een reproductie later bij mijzelf aan de muur zou hangen).


Ik heb staan mijmeren bij brieven aan eerste liefdes (waarvan ik er later een beter zou leren kennen) en foto’s van Pink Floyd in nog hele vroege vorm.... Er hing een mozaïek van twee krijgers, abstracte werken in rood en blauw, kleine landschapjes in aquarel, schetsen in inkt van een klein jongetje.. Mijn vriendinnen waren na 10 min redelijk uitgekeken, maar die hadden niet die connectie en fascinatie met SB zoals ik die heb... Ik vond het fantastisch en ben twee dagen later weer gegaan, lekker in m'n eentje.

Via Facebook had ik al kennis gemaakt met Libby Gausden Chisman, Syd's eerste liefde.

Een vreselijk leuke vrouw van inmiddels flink zestig maar had de mogelijkheden van Facebook aardig onder de knie en ze had er plezier in om kennis te maken met de supporters van het "Barrett book".


Toen ze er lucht van kreeg dat ik met m'n gezin de zomervakantie aan de Engelse kust zou doorbrengen, stond ze erop dat we haar een bezoekje zou brengen. Na wat heen en weer ge-mail en uitwisseling van adres en telefoonnummers vertrokken we (man, kind, schoonouders en twee volgepakte auto's) richting U.K.

Libby en Neil (haar echtgenoot) woonden op de route maar ik aarzelde toch om compleet met gezin, schoonouders, en inmiddels rond etenstijd, daar te komen binnen banjeren. Ik belde maar voor de zekerheid, en ze zei dat ik niet zo idioot moest doen en dat ze meer dan genoeg eten hadden en maar gewoon moesten komen. We kwamen aan op het adres in een prachtige buurt aan de Engelse kust.We reden de oprijlaan op en de voordeur stond open...

Ik wilde toch maar niet zomaar binnen wandelen en belde ik aan. Libby kwam aanlopen en zei dat ze de deur expres voor ons open had laten staan. Ik zei dat ze niet wijs was na het incident in de IG gallery (op de een na laatste dag was er een schilderij ontvreemd, om twee dagen laten per post weer teruggestuurd te worden).

Achteraf vond ze de diefstal wel geestig en corrigeerde ons als we het er over hadden, het was niet gestolen, maar gewoon even geleend. We werden onthaald als oude vrienden, wat ik toch bijzonder vind aangezien ik haar alleen via Facebook kende. We kregen koffie in de tuin (en ze was blij dat ik een roker ben, al dat anti-rook gebeuren vind ze maar gedoe), en een heel arsenaal aan eten stond ons nog te wachten.

De lange gang van het huis hing vol met kustwerken, en een aantal had ik een paar weken eerder ook al gezien natuurlijk.

Maar in de iG gallery dacht ik echt dat dit een eenmalige ervaring zou zijn....How wrong could I be....

Ik mocht foto’s maken van wat ik maar wilde en toen kwam ze met de koffer vol brieven. Al die jaren had ze de brieven in een zwarte vuilniszak bewaard, maar de mensen van de gallery vonden dat dat toch echt niet kon en hebben dat netjes voor haar in een mooie map en koffer gedaan.

Je moet je bedenken dat zij in al die jaren al menig Syd fan en journalist over de vloer heeft gehad, en daardoor ook best wat documenten en foto's is " kwijt " geraakt.

En toch weerhoudt dat haar niet om mensen te blijven te verwelkomen.

Vele zijn bij haar langs geweest, waaronder schrijver Rob Chapman, die zelfs aan zijn boek over Syd heeft gewerkt in een kamer in haar huis. Libby heeft zijn boek nooit gelezen. Ook bijzonder vind ik dat haar man Neil net zo gastvrij is en hartelijk tegenover ons. Lib's heeft vaak gezegd dat we het aan hem te danken hebben dat deze Syd Barrett relikwieën er nog zijn. Hij heeft ze altijd willen bewaren op de momenten dat zij er afstand van wilde doen. In de jaren 70 stemde hij zelfs in met het idee om Syd in huis te nemen toen het echt niet goed met hem ging. Haar moeder heeft daar toen een stokje voor gestoken omdat ze dat niet verantwoord vond voor de toen nog hele jonge kinderen van het stel. Dit is zomaar een anekdote van de vele die ze vertelde, maar die ik uit respect hier verder niet ga delen. Ze maakte wel duidelijk dat er meer is dan alle uitspattingen van gekte en overmatig drugsgebruik waar we altijd over lezen.

In kleermakerszit op de gang heeft ze me al die brieven weer laten lezen, en toen kwam er een moment waarop ze me sommeerde mee naar boven te gaan... Uit een kledingkast van haar slaapkamer haalde ze een oude zwart leren jas tevoorschijn. ..Of dat ik die even wilde aantrekken. Het was Syds leren jas uit 1962.


Op een balkon van een oud Engels huis aan de kust, met palmbomen in de tuin en de zee ruisend op de achtergrond, droeg ik de jas van Syd Barrett.......pinch me!!! Ik droeg de jas van mijn idool. De man die zoveel in mij heeft losgemaakt. Niet op de manier zoals toen ik 14 was en bijna flauwviel als Clouseau's Koen Wauters op tv voorbij kwam (ja ... iedereen heeft zo z'n jeugdzonde...). Dit is anders.

Libby weet haarfijn de "Sydiots" (vreselijk woord) van de echte fan te onderscheiden. En juist de echte fan omarmt ze.

"Voor ons was het makkelijk, wij kenden hem en hij was onderdeel van ons leven. Jullie hebben er moeite voor moeten doen, door z'n muziek te luisteren en boeken over hem te lezen" zegt ze altijd. Er zit ook wel een beetje rebellie bij, omdat ze het vaak oneens is met de " Syd Barrett Estate" (die beheren de kunststukken, brieven e.d.). De Estate is eigenaar van alles, ook al is het van haar. En de Estate deelt niet graag, zij wel, dus doet ze dat ook gewoon.

Aan alles komt een eind, we hadden nog uren kunnen blijven, maar onze reis moest ook worden voortgezet. Ik heb er een vriendin aan overgehouden en een once in a lifetime experience.

En toen.....?

Het boek was er.

De tentoonstelling was geweest...

Ik heb Libby bezocht.

Alles gezien.

Wat nu.....?

Geen zwart gat gelukkig...!!!

Ik heb inspiratie gekregen voor andere projecten, dingen die ik nog moet doen. We hadden een kunstenaar in de familie, dat werk wil ik graag in kaart brengen. Dat word een lang lopend project. Ik heb ook nog een gezin en werk en meer van dat, maar dat komt vast goed.

Wat heeft me dit allemaal opgeleverd?

Veel.

En vooral veel wat ik niet kan beschrijven, maar wat er wel is.


Syd Barrett is always floating somewhere in the back of my mind.

Thanks to: Libby en Neil, Felix, Amy, Bill, Alex, AJ, Iggy, Jenny, Gian and all of you for being my FB Barrett friends. Kirsten en Irma for going allong on the ride. Sven and Bart for everything.



(c) Pink Floyd Fans Nederland/Eva Wijkniet 2012







Posted in Verhalen

Associated Topics

Verhalen

"MIJN PROJECT "SYD (ROGER) BARRETT" door Eva Wijkniet" | Login/Creer een profiel | 1 Opmerkingen | Zoek Discussie
De schrijver is verantwoordelijk voor de inhoud van zijn berichten.

Gasten mogen geen opmerkingen plaatsen, registreer a.u.b.

Re: MIJN PROJECT "SYD (ROGER) BARRETT" door Eva Wijkniet (Score: 1)
door Ritchie (floydrianritchie@gmail.com) op Monday 12 May @ 13:08:49 GMT+1
(Gebruikersinformatie | Stuur een bericht)
wat een belevenis en een prachtig mooi verhaal gr ritchie