Interviews: Interview met Ernst Daniël Smid 6 maart 2008, door Anna Visser
Interview met Ernst Daniël Smid - 6 maart 2008
HOE BELEEF JE CA IRA?
Ca Ira is een mooi stuk. De eerste keer dat ik het hoorde was ik nogal sceptisch.
Ik heb in eerste instantie een opname toegestuurd gekregen met Bryn Terfel die het gezongen heeft. Dat was voor mij heel belangrijk omdat Bryn Terfel één van mijn idolen is. Bryn heeft het prachtig gezongen en serieus aangepakt. En daardoor krijgt het cache. Je moet bij Ça Ira niet denken, “Ach, het is maar iemand van Pink Floyd die een opera probeert te schrijven”, nee, je moet naar dit stuk kijken zoals je een Verdi, een Mozart, een Bach bekijkt. En dan wordt je wel gegrepen. Ik ben erg in de ban geraakt van de muziek.
Ik zie er echt naar uit, ik ben erg gemotiveerd. Het is prachtige muziek en er zijn stukken die mij diep ontroeren: de prachtige brief die hij schrijft aan zijn neef de Bourbon van Spanje. Zo mooi!
Het is wel iets totaal anders dan wat Roger Waters tot op heden heeft gemaakt.
Ja dat wel, maar dat is mijn voordeel; ik kende helemaal geen muziek van Pink Floyd of Roger Waters, anders dan alleen The Wall, ik sta er dus heel onbevangen tegenover. Ik hoor wat er op me afkomt en denk dan niet: oh ja, dat is die man van “Another Brick In The Wall” en dat soort dingen meer. Ik vind ook dat je er veel respect voor moet hebben dat iemand vanuit de popkant een opera probeert te schrijven. Met deze muziek moet je toch even weer leren luisteren, leren horen, het laten bezinken.
Het zit dramaturgisch niet overal even sterk in elkaar, het verhaal zou wat sterker mogen, er is niet genoeg verzet in het stuk. Iedereen ondergaat het een beetje lijdzaam en dat vind ik wel jammer. Er zou een wat groter conflict moeten zijn tussen de bourgeoisie en de adel. Die zou ik wat heftiger willen zien zodat het stuk ook iets krijgt om uit te dragen. Er zitten wel magistraal mooie stukken in. Bijvoorbeeld The Queen Is Having A Ball. De wereld ligt in stukken en zij vind het opwindend om leuke soldaatjes in strakke pakken te zien rondspringen op haar dansfeestjes. Dat doet hij heel briljant; het is een wals, maar een gevaarlijke wals, een 5/8e wals. Het hinkt, alsof er gevaar onder de wals zit. Heel knap gevonden van hem.
Hoe langer ik er aan werk, hoe langer ik studeer hoe meer het gaat intrigeren.
HOE ERVAAR JE HET OM HET MAAR ÉÉNMALIG OP TE VOEREN?
Een enorme bak werk. Doodzonde dat het maar één keer gaat, d’r gaat ongelooflijk veel studiewerk in zitten. Als je bedenkt dat ik normaal voor een concert 10 tot 20 uur studeer: hier gaan wel 400 tot 500 uur inzitten.
Om het echt in je bloed te krijgen….
Het mag maar één keer worden opgevoerd omdat zij de zogenaamde amateursrechten hebben. Er mogen maar een beperkt aantal professionals meedoen, de rest moet allemaal amateur zijn anders ben je de rechten kwijt.
Ik denk dat het stuk meer verdient. In ieder geval een betere première dan wat het heeft gehad in Polen. Dat had in Covent Garden gemoeten. Groots! De houding van Roger is daar naar mijn mening deels debet aan.
IN HOEVERRE KUN JE NOG VRIJE INVULLING GEVEN AAN HET STUK?
Heel weinig. Omdat we op mijn aanraden hebben gezegd: we doen het concertant. We hadden al hele wilde plannen; hoe groot we het gingen maken en mooie dingen en we zouden mooie kostuums krijgen en we zouden er een mooi lichtplan op los laten, we zouden regie gaan doen, maar dat wordt allemaal zo duur dat War Child helemaal niets overhoudt. En dat is niet de bedoeling. We proberen de muziek sterk te laten zijn. Laat de muziek het verhaal maar vertellen. Het is geen atonale muziek, het is geen muziek die mensen afschrikt. Het is hele acceptabele muziek die makkelijk inkomt bij je.
We zingen Engelstalig en ik zou het erg waarderen als we daar een boventiteling of een ondertiteling bij krijgen. Dat mensen ook écht doorhebben waar het om gaat. Anders heb je toch dat je maar zit te luisteren en er ontgaan je grote flarden tekst. Ook omdat je nu eenmaal met klassieke zang aan techniek gebonden bent om je tonen te produceren waardoor dat af en toe een beetje ten koste gaat van de verstaanbaarheid.
Een échte operaganger bereidt zich voor op een concert waar hij naar naartoe gaat. Dus die leest, vaak leest ie het script waar ie naartoe gaat, eventueel luistert hij een opname zodat hij beslagen ten ijs komt en denkt “nou, ik gaan eens luisteren hoe het hier klinkt” en “hoe komt dat nou live op me af?”. Ik zou heel veel mensen wel aanraden om de CD te kopen en er eens naar te luisteren voordat ze naar Den Haag afreizen.
ALS MENSEN NIET GAAN, MISSEN ZE ECHT WAT?
Ik vind van wel.
Je hebt alle kans dat het niet meer naar Nederland komt. Waarschijnlijk is het dramaturgisch niet sterk genoeg. Waarschijnlijk vind men het muzikaal niet uitdagend genoeg. Misschien te éénvorming qua structuur…. maar dan nog….Ik denk dat je het gezien moet hebben om een mooi beeld van Roger Waters te krijgen. Een ander facet van Waters.
Roger treedt zelf op, op 11 mei in Landgraaf. Hij is dan in Nederland. Als ie nou verstandig is, laat ie z’n smoel effe zien op 5 mei. Want hij heeft geen idee wie wij (de uitvoerenden) zijn. En dat hij dan op een gegeven moment roept: ja maar, ik wil alleen maar amateurs, dat is zijn keuze, dat is niet onze keuze geweest.
Als hij niet erachter staat, is dat voor mij een reden om te zeggen; ik doe het niet.
Als hij niet iets laat horen, dan ga ik er 5 mei niet staan. Die keuze heeft ie. Hij brengt maar respect op voor al die mensen die hier heel hard aan werken om een stuk wat hij nergens kan slijten in de wereld te laten horen en dan met de beste zangers van Nederland.
Ik doe het omdat het voor een goed doel is en ik in dat stuk geloof. Als hij zo arrogant is om te zeggen : mwoah, fuck you, kijk maar wat je doet, dan vind ik het prima, dan heeft ie geen stuk. Want ik zou wel een beetje teleurgesteld zijn als hij zich niet zou laten zien in Den Haag.
Als laatste werd mij toegeroepen: “En wel komen luisteren he!”
En dat gaan we doen. Emily heeft in ieder geval meteen 2 kaartjes gereserveerd voor 5 mei in Den Haag om dit magistrale meesterwerk “In The Flesh” mee te gaan maken.
Want als 's Neerlands beste operazanger tegen mij zegt:
Ik zou toch wat meer van PINK FLOYD willen gaan beluisteren op den duur. Maar ik wil me nu niet laten afleiden. Ik ben alleen maar met het stuk bezig.
dan kan ik alleen maar zeggen: “Ça Ira!”
HOE BELEEF JE CA IRA?
Ca Ira is een mooi stuk. De eerste keer dat ik het hoorde was ik nogal sceptisch.
Ik heb in eerste instantie een opname toegestuurd gekregen met Bryn Terfel die het gezongen heeft. Dat was voor mij heel belangrijk omdat Bryn Terfel één van mijn idolen is. Bryn heeft het prachtig gezongen en serieus aangepakt. En daardoor krijgt het cache. Je moet bij Ça Ira niet denken, “Ach, het is maar iemand van Pink Floyd die een opera probeert te schrijven”, nee, je moet naar dit stuk kijken zoals je een Verdi, een Mozart, een Bach bekijkt. En dan wordt je wel gegrepen. Ik ben erg in de ban geraakt van de muziek.
Ik zie er echt naar uit, ik ben erg gemotiveerd. Het is prachtige muziek en er zijn stukken die mij diep ontroeren: de prachtige brief die hij schrijft aan zijn neef de Bourbon van Spanje. Zo mooi!
Het is wel iets totaal anders dan wat Roger Waters tot op heden heeft gemaakt.
Ja dat wel, maar dat is mijn voordeel; ik kende helemaal geen muziek van Pink Floyd of Roger Waters, anders dan alleen The Wall, ik sta er dus heel onbevangen tegenover. Ik hoor wat er op me afkomt en denk dan niet: oh ja, dat is die man van “Another Brick In The Wall” en dat soort dingen meer. Ik vind ook dat je er veel respect voor moet hebben dat iemand vanuit de popkant een opera probeert te schrijven. Met deze muziek moet je toch even weer leren luisteren, leren horen, het laten bezinken.
Het zit dramaturgisch niet overal even sterk in elkaar, het verhaal zou wat sterker mogen, er is niet genoeg verzet in het stuk. Iedereen ondergaat het een beetje lijdzaam en dat vind ik wel jammer. Er zou een wat groter conflict moeten zijn tussen de bourgeoisie en de adel. Die zou ik wat heftiger willen zien zodat het stuk ook iets krijgt om uit te dragen. Er zitten wel magistraal mooie stukken in. Bijvoorbeeld The Queen Is Having A Ball. De wereld ligt in stukken en zij vind het opwindend om leuke soldaatjes in strakke pakken te zien rondspringen op haar dansfeestjes. Dat doet hij heel briljant; het is een wals, maar een gevaarlijke wals, een 5/8e wals. Het hinkt, alsof er gevaar onder de wals zit. Heel knap gevonden van hem.
Hoe langer ik er aan werk, hoe langer ik studeer hoe meer het gaat intrigeren.
HOE ERVAAR JE HET OM HET MAAR ÉÉNMALIG OP TE VOEREN?
Een enorme bak werk. Doodzonde dat het maar één keer gaat, d’r gaat ongelooflijk veel studiewerk in zitten. Als je bedenkt dat ik normaal voor een concert 10 tot 20 uur studeer: hier gaan wel 400 tot 500 uur inzitten.
Om het echt in je bloed te krijgen….
Het mag maar één keer worden opgevoerd omdat zij de zogenaamde amateursrechten hebben. Er mogen maar een beperkt aantal professionals meedoen, de rest moet allemaal amateur zijn anders ben je de rechten kwijt.
Ik denk dat het stuk meer verdient. In ieder geval een betere première dan wat het heeft gehad in Polen. Dat had in Covent Garden gemoeten. Groots! De houding van Roger is daar naar mijn mening deels debet aan.
IN HOEVERRE KUN JE NOG VRIJE INVULLING GEVEN AAN HET STUK?
Heel weinig. Omdat we op mijn aanraden hebben gezegd: we doen het concertant. We hadden al hele wilde plannen; hoe groot we het gingen maken en mooie dingen en we zouden mooie kostuums krijgen en we zouden er een mooi lichtplan op los laten, we zouden regie gaan doen, maar dat wordt allemaal zo duur dat War Child helemaal niets overhoudt. En dat is niet de bedoeling. We proberen de muziek sterk te laten zijn. Laat de muziek het verhaal maar vertellen. Het is geen atonale muziek, het is geen muziek die mensen afschrikt. Het is hele acceptabele muziek die makkelijk inkomt bij je.
We zingen Engelstalig en ik zou het erg waarderen als we daar een boventiteling of een ondertiteling bij krijgen. Dat mensen ook écht doorhebben waar het om gaat. Anders heb je toch dat je maar zit te luisteren en er ontgaan je grote flarden tekst. Ook omdat je nu eenmaal met klassieke zang aan techniek gebonden bent om je tonen te produceren waardoor dat af en toe een beetje ten koste gaat van de verstaanbaarheid.
Een échte operaganger bereidt zich voor op een concert waar hij naar naartoe gaat. Dus die leest, vaak leest ie het script waar ie naartoe gaat, eventueel luistert hij een opname zodat hij beslagen ten ijs komt en denkt “nou, ik gaan eens luisteren hoe het hier klinkt” en “hoe komt dat nou live op me af?”. Ik zou heel veel mensen wel aanraden om de CD te kopen en er eens naar te luisteren voordat ze naar Den Haag afreizen.
ALS MENSEN NIET GAAN, MISSEN ZE ECHT WAT?
Ik vind van wel.
Je hebt alle kans dat het niet meer naar Nederland komt. Waarschijnlijk is het dramaturgisch niet sterk genoeg. Waarschijnlijk vind men het muzikaal niet uitdagend genoeg. Misschien te éénvorming qua structuur…. maar dan nog….Ik denk dat je het gezien moet hebben om een mooi beeld van Roger Waters te krijgen. Een ander facet van Waters.
Roger treedt zelf op, op 11 mei in Landgraaf. Hij is dan in Nederland. Als ie nou verstandig is, laat ie z’n smoel effe zien op 5 mei. Want hij heeft geen idee wie wij (de uitvoerenden) zijn. En dat hij dan op een gegeven moment roept: ja maar, ik wil alleen maar amateurs, dat is zijn keuze, dat is niet onze keuze geweest.
Als hij niet erachter staat, is dat voor mij een reden om te zeggen; ik doe het niet.
Als hij niet iets laat horen, dan ga ik er 5 mei niet staan. Die keuze heeft ie. Hij brengt maar respect op voor al die mensen die hier heel hard aan werken om een stuk wat hij nergens kan slijten in de wereld te laten horen en dan met de beste zangers van Nederland.
Ik doe het omdat het voor een goed doel is en ik in dat stuk geloof. Als hij zo arrogant is om te zeggen : mwoah, fuck you, kijk maar wat je doet, dan vind ik het prima, dan heeft ie geen stuk. Want ik zou wel een beetje teleurgesteld zijn als hij zich niet zou laten zien in Den Haag.
Als laatste werd mij toegeroepen: “En wel komen luisteren he!”
En dat gaan we doen. Emily heeft in ieder geval meteen 2 kaartjes gereserveerd voor 5 mei in Den Haag om dit magistrale meesterwerk “In The Flesh” mee te gaan maken.
Want als 's Neerlands beste operazanger tegen mij zegt:
Ik zou toch wat meer van PINK FLOYD willen gaan beluisteren op den duur. Maar ik wil me nu niet laten afleiden. Ik ben alleen maar met het stuk bezig.
dan kan ik alleen maar zeggen: “Ça Ira!”
