"A Dream Comes Through .......................... Pink Floyd Fan Dag 2013 ........................ Het Verhaal"
Voorbereiding
Het is zomer 2011, ik had net 5 concerten van Roger Waters met The Wall achter de rug en de site bestond alweer ruim 7 jaar, toen de eerste perikelen voor het organiseren van een landelijke Pink Floyd fandag bij mij voelbaar waren. Voorheen organiseerde iemand anders de Pink Floyd dag en wilde ik niet in zijn vaarwater zitten, door er ook eentje te organiseren. Ik had in 2008 en 2009 al op kleine schaal enkele tentoonstellingen mogen geven in Delft, maar ik wilde meer. Een internet fansite is heel mooi om te doen, veel werk maar gaf voldoening aan mijn missie om de Pink Floyd passie van mij te delen met de fans in Nederland en België. Maar dan wil je op een gegeven moment meer en niet alleen digitaal bezig zijn. Dan is er één hele grote wens om de fans ook alles te laten voelen, proeven en met eigen oren en ogen te laten waarnemen. Dan is er maar één optie: Het organiseren van een fan dag. Doordat de huidige organisatie van zo'n jaarlijks evenement er mee stopte, was de kans ineens gegroeid naar 100% om er eentje zelf te organiseren. Plannen waren er om het dan medio april of mei 2012 te houden en er werd naar een geschikte locatie gezocht. Als non-profit fansite heb je geen donateurs of sponsors, dus eigenlijk ook "nul" budget, dus moest het een locatie worden, waarvan zij het financiële gedeelte in handen zouden hebben en wij de invulling van het geheel. Dat was de hoofd voorwaarde voor mij om akkoord te gaan met de locatie.
Dat werd dus moeilijk, want aan de andere kant moest de locatie ook genoeg mogelijkheden kunnen bieden om mijn plannen (die al jaren in mijn hersenpan waren opgeslagen) te kunnen verwezenlijken. Er ging een tijdje overheen en het werd al gauw duidelijk dat de streefdatum niet haalbaar was. Balen dus! Zou het dan weer niet door kunnen gaan? De moed niet opgeven en geduldig verder zoeken dus. Najaar 2012 was de volgende optie, maar ook dat bleek niet haalbaar. Hans en ik brainstormden regelmatig over locaties en programma invulling en altijd positief blijven dat het ging lukken.
Totdat ik ineens een mailtje kreeg, medio december 2012, dat de Dru Cultuurfabriek te Ulft de band Dutch Floyd gecontracteerd had om aldaar op 20 april 2013 een concert te geven, maar dat men meer wilde en er een hele Floyd dag omheen wilde bouwen. Bij het lezen hiervan schoot de adrenaline als een gek door mijn lijf en antwoordde ik bijna nog sneller dan het mailtje verzonden was, dat wij er wel interesse in hadden. Dus afspraken werden gemaakt om de locatie te gaan bekijken en van gedachten te wisselen met initiatiefnemer Erik Ramakers van de Dru.
Hans en ik kwamen daar aan in het besneeuwde ex-industrieterrein, stapte de entree binnen en de eerste aanblik van de grote lobby, liet ons beiden de mond open vallen. De klik was er meteen, ook al hadden we de rest nog niet eens gezien. We kregen een rondleiding en het werd mij steeds duidelijker dat dit de geschikte locatie was, want men had een aparte filmzaal én een concertzaal, wat de mogelijkheden alleen maar vergrootte om onze plannen te kunnen uitvoeren. Tijdens het gesprek met Erik werd ons plan ontvouwen en maakten hem zó enthousiast dat het een "JA" werd. We mochten overal gebruik van maken, het hele programma zelf invullen en mochten we spullen nodig hebben, konden we aan de bel trekken en werd er alles aan gedaan om hier aan te voldoen.
Hans reed terug naar Heerenveen en ik met de trein naar Den Haag en onderweg stond me hersenpan geen seconde stil en realiseerde ik me dat na 9 jaar het er eindelijk van zou komen. Een droom om de fans de mogelijkheid te geven om één dag in het jaar gezellig samen te komen en er een mooi Floyd feestje van te maken. Droomde ik in de trein nog steeds? Nee, ik kneep in mijn arm en het was werkelijkheid.
Een kleine vier maanden hadden we om alles rond te krijgen. Hoofdthema moest worden "40 jaar Dark Side Of The Moon" wat mooi aansloot op de tour die Dutch Floyd momenteel aan het maken was: "40 Years Dark Side Of The Moon".
Een team vergadering werd ingelast om e.e.a. te bespreken en de taken te verdelen. Hans werd benoemd tot coördinator van het evenement, wat een hoop druk van mijn schouders nam. Per slot kun je niet overal zelf de controle over hebben, zeker niet met zoiets groots. Dat realiseerde ik me gelukkig wel en met Hans heb je een goeie, dat wist ik al. Teamwork, vertrouwen en er 100% voor gaan. Anna ging weer posters ontwerpen, waarop de geschiedenis van de Dark Side of the Moon kwam te staan. Daar is zij een kei in, het eindresultaat liegt er niet om.
De band was bekend en we wilden ook graag mensen die 's middags iets (semi) akoestisch wilden komen doen. Mensen met passie voor de Pink Floyd muziek en dit ook nog eens belangenloos wilden komen doen, onder het motto "de fans betalen reeds jaren om ons te zien, vandaag doen we uit dank iets terug". Zo hoort het ook volgens mij. Ik hoefde niet ver te zoeken. Harmjan Olthof gemaild en mijn plan uitgelegd en hij hoefde niet lang na te denken en gaf mij de garantie dat hij samen met Sander Hoppe en Fraukje Thijssen bereid was om 's middags een uurtje akoestisch te tokkelen. Harmjan en Sander waren 17 jaar betrokken bij Pink Noise, de tributeband die ik als allereerste zag in 2003. Helaas besloten zij om er dit jaar mee te stoppen en een andere richting in te gaan. Dan is het wel mooi om ze nog één keer in het zonnetje te zetten tijdens de fandag.
Het programma begint vorm te krijgen. We hadden ook besloten om aandacht te besteden aan The Wall, daar Roger Waters dit jaar weer op gaat treden in Arnhem, Werchter en Amsterdam. Achter de schermen werd er hard gewerkt, want je wilt het wel op een zo mooi mogelijke manier presenteren.
Tijdens The Wall in Arnhem in 2011, had ik Bobby Hassall en Glenn Povey ontmoet bij de meeting die we georganiseerd hadden en waren bevriend geraakt. In 2012 gaf Bobby in Heerlen een lezing over zijn boek "Pink Floyd Backstage", waar ik naar afreisde. Dit vond ik zó geweldig dat ik toen al met hem afsprak, dat áls er een fandag zou komen, ik hem graag in het programma wilde hebben. En hij stemde daarin toe. Dus nu werd het tijd om hem te mailen en over onze plannen te vertellen. Heel enthousiast zei hij:"Ik kom" en hij trommelde zijn vriend en technicus Guus op om te brainstormen over een mooie show, waarbij Guus de slideshow zou maken. Even later kreeg ik van Bobby ook te horen dat zijn vriend en dé Pink Floyd schrijver bij uitstek, Glenn Povey naar Ulft zou komen. Nou, mooier kon het niet en voelde mij vereerd dat Glenn en Bobby, ook belangenloos, op ons Floyd feestje wilden komen. Standhouders werden benaderd, om de fans ook in de gelegenheid te stellen om hun verzameling uit te breiden, want het assortiment loog er niet om; van sleutelhanger tot bootleg vinyl, van t-shirt tot DVD's, alles zou verkrijgbaar zijn.
Ondertussen werd er ook geknutseld, vitrines geregeld en de mensen van MindUp te Heerenveen hielpen ons ook om bepaalde standaards e.d. in elkaar te zetten. Alles liep vlekkeloos en volgens plan, mede door de voortreffelijke communicatie tussen ons en Erik Ramakers van de Dru Cultuurfabriek. Deze man verdient zeker een pluim, want hij gaf ons niet alleen alle ruimte, maar dacht ook mee en gaf zelfs iemand de opdracht om een van de bedden, die gebruikt was voor A Momentary Lapse Of Reason, natuurgetrouw na te laten maken.
Nu leven wij in ons kikkerlandje in de weelde dat we zo'n 11 tributebands hebben, een "luxe probleem", want je kunt er maar 2 uitnodigen. daarom hadden we besloten om andere tributebands tóch in de gelegenheid te stellen om zich te profileren d.m.v. bijvoorbeeld flyers neer te leggen, of cd's/dvd's te verkopen. Helaas moesten we constateren dat de meeste bands hier geen gehoor aan gaven. Pink Project stelde hun gigantische varken te beschikking en men kon bij onze stand dvd's van hun kopen. Infloyd gaf ons ook flyers mee en een grote poster met een concert aankondiging. Helaas lieten andere bands verstek gaan.
Nog een paar weken te gaan, mijn Pink Floyd kamer werd op zijn kop gezet, posters uitgezocht en ingelijst. Langzaam werd begonnen om alles in te pakken, te checken en ik moest stoppen met denken wat we nog meer konden laten zien. Mijn hersenen stonden geen minuut stil, als het hierom ging. Toch moet je op een gegeven moment proberen te stoppen, want genoeg is genoeg!
Het werd spannender en spannender. Bij de gedachte dat het dan bijna (eindelijk) zover was, steeg telkens de adrenaline tot het maximum. Het werd nóg spannender toen de media begon aan te kloppen. Eerst was ik uitgenodigd bij Radio Rijnmond om aanwezig te zijn bij een twee uur durende special rond Pink Floyd, waar ik uiteraard ook in geuren en kleuren kon vertellen over de Pink Floyd fandag van 20 april. Daarna kwamen drie radiozenders uit Gelderland en Hans en ik mochten telkens live in de uitzending vertellen over alles betreffende de fandag. Zo was er Optimaal FM, Aladna FM en Favoriet FM (tijdens hun uitzending van Sympho Shop en Prog Non Stop) en alsof dat nog niet genoeg was, besteedde dagblad De Gelderlander een groot artikel aan Pink Floyd en onze fandag.
De tijd vloog om, nog een paar dagen en met trots kon ik ons team melden dat ook ik er klaar voor was. totdat twee dagen voor dé dag ons het bericht bereikte dat Storm Thorgerson overleden was. Hier konden wij uiteraard niet aan voorbij gaan, dus werd er naarstig gezocht om ook hier aandacht te besteden. Maar daarna is het echt genoeg. De vrijdag wordt besteed om nog één keer alles te checken en de laatste dingen in te pakken. Van relaxen komt niet veel terecht, want alles kwam nu wel heel dicht naderbij. Zenuwen gierden door me keel, laatste chatberichten met Hans en toen maar naar bed ............................
Zaterdag 20 april: Pink Floyd Fandag 2013
Dan is het eindelijk zover ................ het is zaterdag ochtend en om kwart voor zes liep de wekker af (uiteraard met de intro van Time). Alles stond ingepakt klaar, nog even 30 broodjes gesmeerd door Wilma, voor een heel peloton vrijwilligers, die dalijk zouden komen, om het hele gevaarte naar Ulft te vervoeren. Koffie werd gemaakt, douchen, mijn hele tenue aangedaan, wat extra buttons opgespeld en kettingen om en was meteen 5 kilo zwaarder, lol, maar dat mocht de pret niet drukken.
En ja hoor even na 7 uur kwam de bende aan (Liff, Inge, Louis en Wil), compleet met aanhanger. Het feestje was begonnen, de voorpret was voelbaar en na een lekker bakkie koffie, werden de armen uit de mouwen gestoken om alles heelhuids in de auto en aanhanger te krijgen. Trots zag ik hoe iedereen hierbij betrokken was. "Dit gaat helemaal goed komen," dacht ik op dat moment. Kwart over acht vertrokken we dan, ik nog één keer achterom kijkend of ik niks vergeten was, de deur achter me dicht trekkend. Een heel fijn gevoel, dat er een stel mafkezen zijn, die klaar stonden voor me. Met zes mannnen en vrouwen tussen de Pink Floyd spullen werd er vertrokken richting Ulft. Vanaf nu moest ik volledig geconcentreerd blijven, maar vooral óók genieten. Hoe zou me rug het houden op zo'n lange dag? Zal alles heel aankomen? Zullen de mensen zich amuseren? Allemaal dingen die door me kop gingen, maar besefte dat ik dit alles los moest laten anders zou deze speciale dag door "doom-denken" aan me voorbij gaan en dat was de bedoeling niet. "We hebben ons best gedaan en het gaat allemaal goed komen", prentte ik mezelf in en liet het los.
Bij Veenendaal hielden we even een pitstop om de benen te stekken en een pafke te roken. Achteraf terugkijkend hierop, is me opgevallen dat ik helemaal niet keek of alles nog wel heel was, dus was het "loslaten" gelukt. Onderweg kwamen de smsjes als binnen; "We zijn nu uit Heerenveen vertrokken" en "Ik ben uit Almere vertrokken om Martijn in Harderwijk op te pikken". Het hele team was dus onderweg. Want voor deze speciale dag hadden we Martijn tijdelijk tot het team toegevoegd.
Ondertussen is het kwart over tien en komen wij als eersten aan bij de Dru Cultuurfabriek, waar Erik ons al stond op te wachten. Alles werd uitgeladen en in de lobby neergezet, want eerst werd er gezamelijk koffie gedronken in het Grand Café. Even later arriveerde Anna en Martijn en weer even later Hans en Marian.
Ik zag het met één blik; Mijn team was er klaar voor en straalde van onder tot boven. Woow, alweer die adrenaline. Op dat moment was ik de gelukkigste man in het hele universum. Na de koffie werd met zijn allen de lobby verkend en ontvouwde ik de plannen, zodat iedereen zo'n beetje wist wat de bedoeling was. Ook Theo Elfring en zijn mannen van Prog Non Stop en Sympho Shop waren gearriveerd. Nadat iedereen geinformeerd was, gingen we aan de slag. Iedereen schoot op, behalve ik, lol. Ja een plan kan nog zo duidelijk in je hersenpan zitten, maar niet iedereen is daarop aangesloten, dus werd mijn hulp vaak ingeroepen. Uiteindelijk kwamen we er zonder "kleerscheuren" uit, lol.
Buiten werd het varken opgeblazen, wat een geweldige aanblik had en binnen was het een prettige sfeer bij de opbouw, met floydiaanse arbeidsvitamines, verzorgd door de stand van de radiozender. Het werd twaalf uur en we lagen duidelijk op schema, toen Bobby Hassall, Glenn Povey en Guus arriveerden. even het werk aan de anderen overlaten, handen werden geschud en ik omhelsde mijn vrienden, die daarna naar de filmzaal gingen om hun dingen te installeren en uit te testen. Ik moest weer aan me werk en langzaam kwamen ook de standhouders binnen, die hun stands op gingen bouwen. "Hoe je in een paar uurtjes tijd de hele Dru een floydiaanse metamorphose kon geven", dacht ik bij mezelf, bij een blik over het geheel.
Zelf probeerde ik nog steeds het the wall gedeelte op te bouwen, terwijl Wilma de leiding had over de aankleding van onze stand en Anna de leiding had over het Dark Side of the Moon gedeelte, was Martijn in het Grand Café bezig met de doorlopende video presentatie door te nemen met de Dru techneut en Hans overal zo'n beetje een helpende hand was, samen met onze vrijwillig(st)ers. Zo had iedereen een duidelijke taak en waren we ruim op tijd klaar met de opbouw. Ondertussen waren ook Parick Vande Paer uit België en Jürgen Hesse uit Duitsland gearriveerd die hun Floyd-kunstwerken aan de hand van schilderijen en handgemaakte horloges, tentoon kwamen stellen.
Half drie, nog een half uur voor de deuren open gingen voor publiek, ik ging even naar buiten om de Volkswagen Golf Pink Floyd uit 1994 te bewonderen, die net gearriveerd was. Helemaal intact, compleet met originele Pink Floyd bekleding, was dit ook een pronkstuk naast het varken en trok nieuwsgierige mensen aan.
Ik ging in het zonnetje zitten, me rug moest even rust hebben en ik was alleen maar aan het genieten. Van alles ging door me heen. Tjonge jonge, dalijk gaan de deuren open en kan het feest écht beginnen. Het werd me allemaal heel even te veel en er liep een traan van blijdschap over me wang. Daar zit die dan, man van 56 jaar, zo blij als een klein jochie die voor het eerst een snoepje krijgt. Trots als een pauw op zijn team, die dit voor hem mogelijk heeft gemaakt. Als ik er weer aan terug denk en dit aan het schrijven ben, gaat er weer een emotionele stroomstoot door me lijf en denk: "Waar heb ik dit aan verdiend, dat mensen zich zó willen inzetten om mijn droom werkelijkheid te laten worden". Ik ben ook maar een simpele fan, die 41 jaar geleden toevallig Meddle in zijn handen kreeg en hem nooit meer los gelaten heeft. En hem graag wilt doorgeven aan de volgende generatie".
Ik sta op, loop langs "Piggy", geef hem een knipoog en ga naar binnen. Daar zie je de wanden vol hangen met allerlei Pink Floyd posters van de Syd Barrett periode tot aan een poster van The Wall 2012 uit Argentinie. Rechts naast de entree de deur naar het Grand Café waar op dat moment de clip Corporal Clegg van de Duitse TV opnames uit 1970 draaide. Terug in de lobby stond een copie van het bed uit A Momentary Lapse Of Reason en de eerste verkoop stand met daar weer naast de radiozender Favoriet FM waar de progamma makers van Prog Non Stop en Sympho Shop de lobby voorzag van Pink Floyd muziek. Daar tegenover, aan de linker kant een expositie over The Wall 1979-2013, met o.a. 8 groot formaat kleuren foto's van Earl's Court 1980 en een zwart/wit foto reportage over The Wall Berlin 1990. Foto's die nooit eerder vertoond zijn en veel aandacht trokken. Ook de hele geschiedenis van The Wall in woord en beeld, gemaakt door Anna voor onze tentoonstelling in Delft 2009, was uit de kast gehaald evenals The Wall figurenset 1 en 2, die in een vitrine stonden en door mij voor het eerst uit de verpakking was gehaald om de fans een beste blik hierop te gunnen. Als je de hoek om ging kwam je de Vinyl wand tegen, waar 40 uitzonderlijke hoezen te zien waren van o.a. bootlegs uit begin jaren 70 tot solo werk van Gilmour, Waters, Wright en Mason. Daarnaast was er weer een stand met een uitgebreid assortiment van floyd merchandise, cd's, dvd's en andere artikelen. Daar tegenover kwam de derde stand waar de fans konden watertanden. alle drie standhouders hadden alles uit de kast gehaald om iedereen aan zijn of haar trekken te laten komen.
Dan kwam je aan bij de schilderijen gallerij van Patrick Vande Paer en mijn kunstwerkjes, om vervolgens bij onze eigen stand te belanden, waar je alle info over onze website kon krijgen, mee kon doen met een prijsvraag en de dames je graag te woord stonden. Om de hoek kon je tevens een gitaar van Snowy White bewonderen en de handgemaakte Pink Floyd horloges van Jürgen Hesse. Daarna belandde je bij het laatste onderdeel in de lobby: de Dark Side Of The Moon expositie waar je een vitrine vond met allerlei gadgets die er met dit thema te vinden zijn, een wand met de geschiedenis van de Dark Side Of The Moon in woord en beeld, gemaakt door Anna, een mooie poster uit 1973 van een live optreden en op een eilandje in het midden, allerlei verschillend vinyl met betrekking tot dit album.
Het was vanaf het begin al gezellig druk en veel mensen wilden even een praatje maken, wat helaas niet altijd lukte, maar we hebben ons best gedaan om voor een ieder even tijd vrij te maken. De complimenten die we van de fans kregen waren hartverwarmend. Om vier uur begon in de filmzaal de lezing van Bobby Hassall, dus ik moest maken dat ik daar kwam. Even gezellig naast mijn broer zitten, die ook gekomen was, luisterend naar Bobby's interessante lezing. Schitterend hoe Guus dit begeleidde met een slideshow op het witte doek, waarbij de ene na de andere nooit vertoonde foto van Pink Floyd backstage langs kwam. Wat kan deze man boeiend vertellen en dat hij het liever in het Engels deed (ook al kan hij goed Nederlands) boeide geen mens. Iedereen zat op het puntje van zijn of haar stoel. Dit is een must voor iedere Floyd fan, menigeen zou zichzelf hierin herkennen, alleen Bobby liet het niet bij een droom, maar klom over dat hek in De Kuip (1988) en maakte zijn droom waar. Met deze show zou hij eigenlijk het hele land moeten doorkruizen. Aan het eind haalde hij ook nog zijn grote vriend en dé schrijver als het gaat om Pink Floyd boeken, Glenn Povey op het podium, die ook nog een woordje tot het publiek sprak. En ja hoor, ik had het moeten weten, ook ik moest er bij Bobby aan geloven en een woordje op het podium doen. lol. Daarna stonden Bobby en Glenn voor een ieder die dat wilde klaar om boeken te signeren, waar menigeen graag gebruik van maakte. Iedereen die ik daarna sprak, was vol lof over de lezing en hadden het zeker niet willen missen.
Veel tijd had ik daarna niet, want moest me haasten om op tijd in het Grand Café te komen voor het semi akoestisch optreden van Harmjan, Sander en Fraukje van Pink Noise. De setlijst was schitterend gekozen, waarin zij ook ruimte hadden gecreëerd voor ouder werk zoals Mathilda Mother, Remember A Day, Fat Old Sun. En ook Hushabye Mountain dat David Gilmour nog vertolkte tijdens zijn mini tour in 2002. Ook Comfortably Numb, semi akoestisch, was een lust voor het oor. Toppie hoor dat jullie nog één keer het Floyd repertoire opgepakt hebben en dat nog wel op onze eerste landelijke Pink Floyd fandag. Tot nu toe was ik van eleke minuut aan het genieten van deze dag. Ik zag alleen maar blije gezichten en daar doe je het toch voor: een dag voor de fans.
Langzaam begon de inwendige mens zich bij menigeen te melden en de mensen van de Dru keuken hadden een lopend buffet gemaaktwaarbij je je vingers aflikte. Een speciaal Floyd menu voor een fandagprijs waar menigeen gebruik van gemaakt heeft. Chapeau voor het personeel, want die hebben hard gewerkt om iedereen een super menu voor te schotelen. En we zaten zelfs in een VIP ruimte te dineren, samen met Bobby, Glenn, Pink Noise en Dutch Floyd. Na het eten had ik even wat meer ruimte om met fans en vrienden een praatje te maken, die op dat moment nog in de lobby waren. Op dat moment was er namelijk in de filmzaal de Dokumentaire "The Making of The Dark Side Of The Moon" waar het grootste deel wel gebruik van maakte, maar omdat ik die uiteraard al menigmaal gezien heb, liet ik die voorbij gaan, zodat ik even relaxed kon buurten en ook even kon gaan zitten om mijn rug een beetje te ontlasten.
Ook kwamen er nog steeds fans binnen, die het niet gehaald hadden om 's middags al daar te zijn, maar de expo en het optreden van Dutch Floyd niet wilde missen. Ruim 500 mensen hadden vandaag de weg gevonden naar de Dru Cultuurfabriek, waar wij heel trots op zijn. Ik kan me nog ons eerste gesprek herinneren met Erik en toen was ons streven dat zo'n 350 fans zouden komen, dus hebben we het helemaal niet verkeerd gedaan, zo'n eerste keer.
Langzaam werd het negen uur, tijd dus om naar de concertzaal te gaan voor het laatste hoogtepunt van onze eerste fandag: een spektaculair optreden van Dutch Floyd. De eerste set heb ik in zijn geheel gezien, waarbij zij de gehele Dark Side Of the Moon speelden. En ik mag wel zeggen, dit was met beste van wat ik ooit van hun gezien heb. De akoestiek was geweldig, licht en lasers formidabel en de band stond me daar een partij te spelen, waar de passie en plezier van af spatte. Voor mij persoonlijk was On The Run (live) en Time de hoogtepunten van de eerste set. Vooral On The Run, kreeg ik kippenvel van. Een verslag van het hele concert zal door Martijn geschreven worden en spoedig ook te lezen zijn.
In de pauze klommen Hans, Bobby en ik nog één keer op het podium, om de trekking van onze loterij te verrichten en ik nog even in vijf woorden (ben niet zo'n spreker, lol) een dankwoord naar iedereen uitsprak, die deze dag tot een succes gemaakt heeft. Daarna noch een groot deel van Echoes gehoord, maar moest me toen melden om onze expo in de lobby af te breken en op te ruimen. Toch kon ik het met mijn Floyd hart niet laten om tijdens de toegift weer even de concertzaal binnen te sluipen om getuige te zijn van Wish You Were Here en het slotstuk Run Like Hell.
Een dag, waar ik jaren naar uitgekeken had, was voorbij en heel even ging ik naar buiten ................ het varken was weg, het plein was leeg en donker, ik ging even zitten om een pafke te roken en evalueerde voor mezelf deze dag. Ik kreeg het warm, ik kreeg het koud en ik kreeg een heel trots gevoel. Mijn droom was uitgekomen en nog mooier dan ik voorheen had gedacht en dat alles had ik te danken aan het geweldige team, die vanaf het eerste moment in december 2012 zich voor 200% had ingezet om er samen een mooi feestje van te maken. Super! Toppie! Woorden kom ik eigenlijk te kort om dit te beschijven. Dank je wel vanuit het diepst van mijn hart voor Wilma, Anna, Hans en Martijn, ik zal deze dag nooit vergeten, een hoogtepunt in 41 jaar fan zijn.
Gauw naar binnen voor de afterparty in het Grand Café, nadat we alles ingeladen hadden. Daar bouwden we met zijn allen nog een mooi feestje en om twee uur in de nacht zijn we doodmoe maar zeer tevreden huiswaards gekeerd, waar we om vier uur in de ochtend, zonder kleerscheuren aankwamen.
Slotwoord Theo:
Het zit er op, maar ik kan jullie zeggen, dit smaakt naar meer en we zijn sowieso nu alweer gevraagd om in 2015 in de Dru Cultuurfabriek, wederom een landelijke Pink Floyd fandag te houden. Wat we volgend jaar gaan doen, weten we nu nog niet, maar als het aan ons ligt, zal er weer ergens in het land een fandag zijn.
Tot slot wil ik eenieder bedanken die deze dag tot een succes gemaakt heeft en hoop dat ik niemand vergeet: Wilma, Anna, Hans, Martijn, Erik, Marian, Liff, Inge, Louis, Wil, Johan, Patrick, Jürgen, Bobby, Guus, Glenn, Harmjan, Sander, Fraukje, MindUp, Dutch Floyd, de standhouders Maartje & Pieter, Cor, Jilles, Favoriet FM, Optimaal FM, Aladna FM, Radio Rijnmond, Dagblad De Gelderlander, alle personeel van Dru: bewaking, receptie, garderobe, technici, keuken en horeca, Pink Project, Infloyd, Pulse & Spirit en iedereen die onze fandag bezocht heeft.
Slotwoord Hans:
Ik weet ook dat de fandag van afgelopen zaterdag 20-april een droom was voor Theo die is uitgekomen. De laatste maanden zijn we met PFFN dagelijks met deze dag bezig geweest. Plannen werden gesmeed en telefoontjes/mails gepleegd. We keken enorm uit naar deze dag en ik moet zeggen dat ondanks mijn hoge verwachting deze ruimschoots is overtroffen.
Ook de DRU cultuurfabriek heeft zijn steentje bijgedragen en ik kan me nog goed herinneren dat Theo en ik voor de eerste keer daar naar binnen liepen .Deze geslaagde dag smaakt naar meer en ik weet zeker dat we binnen enkele jaren nog grootser zullen terugkomen.
You gotta strike when the moment is right without thinking. (from Dogs)
Theo,Anna,Wilma, Martijn, en alle anderen bedankt !!
Slotwoord Anna:
Ik denk dat ik weinig kan toevoegen aan de enthousiaste woorden die jullie ongetwijfeld op het scherm hebben weten te krijgen. Ik vond het een bijzondere ervaring en een mooie leerervaring voor een vervolg. Fantastisch dat Bobby en Glenn bereid waren om zich belangeloos in te zetten voor de vele fans die toch nog zijn gekomen. Ik denk niet dat ik op deze korte termijn nog iets uit m'n vingers geperst krijg. Ik "geniet" nog steeds van de naweeën van zaterdag/zondag.
Theo, 24 april, 2013
(c) Pink Floyd Fans Nederland 2013