Relic Floyd, de ziel van de vroege Floyd
Als fan naar een coverband gaan van je voorkeursgroep en de eerste tonen van het concert niet dadelijk herkennen. Het overkomt me in Luik op 7 maart. De vier bandleden brengen zonder complexen Atom Heart Mother ten gehore. Een totale verrassing die me de eerste minuten van de show in verwarring brengt. Ik denk niet dat een andere band hen dit ooit voordeed. Je bent gewoon dit meesterwerk te horen met een uitgebreid orkest en koor. ‘Wij spelen Atom Heart Mother zoals Pink Floyd in 1974,’ vertelt Bart, de leadgitarist, me tijdens de pauze. ‘Gewoon met z’n vieren en met de instrumenten die Floyd toen ook gebruikte.’ Een openingsnummer dat de sfeer van het concert zal bepalen, een onderdompeling in de vroege jaren. Hierna volgt een uitvoering van Astronomy Domine uit de Barrett periode. De toon zit er in, ruw, ongeslepen, maar zo heerlijk puur.
De Live Club de Liège, de locatie waar het gebeuren plaatsvindt, vult zich niet helemaal. Bij aanvang , het was al na tienen, wonen een vijftigtal mensen en later een tachtigtal het optreden bij. Niet iedereen is gekomen om een enthousiast spelende groep te bewonderen. Velen hebben duidelijk enkel zin in bierverbruik met luidruchtig gebral. Ook de vroege Floyd had hiermee ongetwijfeld ervaringen. Het aanhoudend lawaai van een blijkbaar ongeïnteresseerd deel van het publiek werkt echter ergerlijk voor een echte fan tijdens de uitvoering van het weemoedige Shine On You Crazy Diamond. Relic Floyd brengt de gehele versie, part 1 tot part 9, ook een unicum, denk ik toch. Spijtig dat ik dit lange nummer niet in een rustigere omgeving kan aanhoren. Nu al bedenk ik dat deze vier jongens een groter en meer respectvol publiek verdienen. Ze spelen met hun hart. Ze hebben de ziel van de vroege Floyd ontdekt.